Engel uit De Hel (HERSCHREVEN)

36) Door de ogen van de gravin.

Verveeld zat ze op haar troon terwijl de Osschaert aan haar voeten lag.
"Waar zijn ze dat een demon ze niet kan vinden?" Vroeg ze zichzelf af.
"Alex!" brulde ze. De wolf kwam -hoe kon het ook moeilijk anders- niet opdagen. De Schelde demon kromp wat ineen. De gravin las in zijn ogen.

"Dodelijk gewond? Bah, aan die mislukte wolf hebben ze nog minder DAB dat ik sat zou hebben. Hij doet maar."
De Osschaert gromde stiekem gelukkig. Geen straf. Nu toch niet.

"Waarschijnlijk dolen die drie ergens rond in het kasteel. Bovendien heeft Henry die ruit beschadigd en het vuur gezien. Ik ben benieuwd hoelang het duurt voordat ze doorkrijgen dat die wolf alles verbrand heeft op de binnenplaats en dat hij er met open ogen op stond te kijken!"

Wat was haar lach duivels. Ze stond recht en trapte zonder enig medeleven of interesse en met ongekende kracht de zware Osschaert opzij.

"Je lag in mijn weg" klaagde ze toen het ding haar vragend aankeek.
"Wat zal het volgende zijn dat ik doe" dacht ze luidop "alles hebben ze tot nu toe tegengewerkt. Ik wil als ik met ze klaar ben plezier hebben aan al mijn daden. Nog meer dan ik nu al heb. Ik zal hun botten verpulveren tussen mijn vingers!" Krijste ze.

De demon op de grond kreeg een heel gemene grijns op zijn gezicht maar kon de gravin niet evenaren. Geel goude vlammen van haat glansden in haar ogen.

Ze ging op de grond zitten en tekende met haar vinger op de grond. Overal waar haar vinger geweest was lichtte de stenen vloer op alsof ze een lava spoor over grond trok. Ze mompelde in haar ongekende taal. Lang fluisterde ze tot ze hoorbaar ging praten. De Osschaert herkende de taal van de hel en gromde mee op de duivelse klanken. Ze ging nog wat luider praten. Ten slotte begon ze te roepen.

"Theare aion len Aris!"

Niemand anders buiten de Osschaert en de gravin wist niemand wat deze vloek inhield. De Osschaert blafte hels en waadde rond meubels in de kamer. De gravin schaterde van geluk. "Tijd" zei ze speels "bestaat niet. We leven in een waan en daaruit ben ik ontsnapt. Ik ga de wereld bevrijden. Ze zullen moeten klaarstaan. Over enkele dagen," ze wachtte met praten

"is mijn werk compleet!"

Ze stak haar handen en armen in de hoogte en begon om haar as te draaien. Steeds sneller en sneller.

"Henryyyyyyy"

Henry die zich verscholen had toen de gravin hem zag versteende op de gang. Hij voelde hoe het was alsof iemand in zijn hoofd zat een alles wat hij wist doorzocht. Zijn hoofd speelde er een helse zin af. Steeds opnieuw

"Theare Aion Len Aris!"
"THEARE AION LEN ARIS!!"
"THEARE AION LEN ARIS!!!"

Henry schreeuwde ontzet. Even leek het of alles en iedereen in het kasteel diezelfde zin aan het schreeuwen was. Even leek het zelfs of de schilderijen op de trappenhal beneden aan het meezingen waren op die helse zin.

Henry voelde iets alsof er iets uit zijn hoofd was getrokken. Hij sloeg zijn handen voor zijn ogen en liet zich tegen de muur vallen, naast de blauwe glassplinters.

De gravin was gestopt met de zin te chanten terwijl ze aan het ronddraaien was. Ze had een heel nieuw uiterlijk. Haar huid was roze en haar haar kort en diep bruin. Haar ogen waren groen en ze droeg een stoffen broek met een top en cardigan. De Osschaert hield een spiegel voor. "Bah" vloekte ze "ik zie er lelijk uit. Verschrikkelijk zelfs maar het is even verschrikkelijk als mijn plan."
Alle twee grinniken ze. Of kan een monster dat wel? "Die vodden verdraag ik niet." Vloekte ze wel. Ze draaide nog eens om haar as en droeg een lichtblauw kleed. Een zeemeerminnenjurk zoals de gravin altijd draagt.

Hzney vluchtte terug naar de kamer en was niet verbaasd over de ravage. Toen hij zag hij met iedereen sprak dankte hij God dat iedereen ok was. Toen ontdekte hij de wolf.
"Hoe komt die hier?" vroeg hij verbaasd. "Hij lag gewond aan de deur." Mompelde Anna. Ze had het laken nu helemaal in repen gesneden en had de wonden van de wolf ermee verbonden.

"Is dat dezelfde als die we eerder zagen?" Er werd geknikt. Henry ging even naar het bed van Emily aan de andere kant van de suite om zijn hoofd tot rust te laten komen. Hij ging op het bed liggen. Dat deed deugd. Hoeveel tijd ondertussen verstreken was wist hij niet maar plots rook hij lavendel. Het waren de favoriete planten van zijn vrouw geweest.

Er dwarrelde een takje naar beneden tot naast zijn hoofd. Hij draaide zijn hoofd naar links en keek de tak aan. Hij nam het twijgje en speelde ermee voor zijn ogen. Er viel er nog een. Dan nog een paar. Het regende lavendel. De hele kamer geurde heerlijk en Henry dacht terug aan de vakanties met zijn vrouw in de Provence.