✨To wielka odpowiedzialność✨ Cuntryhumans AmePol

Prolog

Mało mam wspomnień związanych z moją rodziną. Pamiętam że moja mama zawsze nosiła naszyjnik z piórkami i bronzoletkę że skrzydłami, a tata miał tylko jakieś śmieszne kolorowe skarpety. Byli dobrymi rodzicami. Czułymi, uśmięchniętymi i troskliwymi. Bardzo ich kochałem.

Ale nic co dobre nie może trwać wiecznie.

Pamiętam jak pewnej nocy kiedy miałem siedem lat wybuchł pożar w naszym mieszkaniu. Nie wiem co było jego przyczyną. Moja mama wzieła mnie na ręce i wybiegła ze mną z mieszkania. Zbiegła że schodów i zatrzymała się dopiero kiedy wyszliśmy z bloku.

Odstawiła mnie na ziemie i powiedziała do mnie "Polsko, posłuchaj mamusia musi wrócić do tatusia i mu pomóc" prztuliła mnie następnie mocno. "Mam dla ciebie zadanie" dodała po kilku sekundach. Zdjęła ze swojego nadgarstka bronzoletkę i dała mi ją do moich małych rączek "Musisz z tąd uciekać, weź tą bronzoletkę i pilnuj jej jak oka w głowie, nikomu jej nie dawaj. Nie mów o niej. Nie pokazuj" rozkazała. Ostatni raz się do mnie uśmiechnęła czochrając mnie po moich jasnych włosach. Następnie obróciła się i wbiegła do plonącego bloku. Chwilę tam stałem, ale przypominając sobie proźbę mamy, uciekłem z tamtego miejsca.

To był ostatni raz kiedy widziałem moich rodziców.

Po kilku dniach znalazła mnie opieka społeczna. Oznajmili mi że moich rodziców już nie ma. Zabrali mnie z ulicy i osadzili mnie w sierocińcu.

Dotrzymałem słowa danego mamie. Nikt nie wiedział o tej biżuterii. Nie mam pojęcia dlaczego tak jej na tym zależało, ale ja całkowicie jaj ufałem.

Bransoletka była moim najcenniejszym przedmiotem. Szkoda że w tedy jeszcze nie wiedziałem jaka jest cenna i jaką skrywa moc...

............................................................................

Witam w nowym opowiadaniu!

Mam nadzieję że się spodoba.

Zachęcam do dawania gwiazdek i zaobserwowania mojego profilu!

Ciao!

Ps. wszystkie rozdziały będą w perspektywie Polski.