o geceden sonra eskisi gibi davranamıyordum, acı çeken sevdiğim adamın yanında olmak artık daha farklı duygular oluşturuyordu içimde.
uzaklaşmıştık. geldiğimden beri Jake'in dibinden ayrılmamama rağmen artık farklı davranıyordum ister istemez. en çok tanıdığımı düşündüğüm adamın içinde benden habersiz böylesine ağır yükler taşıdığı gerçeği yüzüme tokat gibi çarpmıştı. Beni kendime getirmişti.
yedi yıl iki kişinin birbirine yabancı olması için yeterli bir süreydi.
Biliyordum ama kabul etmek istememiştim.
balkon kapısına dayanmış sigara içen kişi benim bildiğim, tanıdığım kişi değildi. bana yedi yıl önce gülümseyen, canımın parçası kişi değildi.
bakışlarım onun üzerine biraz fazla oyalanınca göz göze geldik, dudaklarının arasından sigarasını ayırdı. "diyecek bir şeyin mi var?"
ne diyeceğimi bilemiyordum.
"hayır. üşüyeceksin kapıyı kapat diyecektim." Jake dediğime inanmamış gibi kafasını salladı ama yine de kapıyı kapatıp içeri girdi.
umutsuzca onda kendimden bir parça aradım; evinde, işinde, yaşadığı şehirde. ama yoktu, kabul etmek istemesem de yoktu. kendime öyle olduğunu düşündürsem de yoktu.
