Gerçeklik Algısını Kaybederken

7

06/07/2019

"HAYIR BROOK ONU KAYBEDEMEM SİKTİĞİMİN AMBULANSINI ARAYIN ARTIK!"

Iris'i sarsıyordu Luka, ama ne fayda.. kızın nabzı çoktan durmuştu beyin kanaması geçirmiş ağzından kanlar gelmişti. Buna rağmen kendini parçalayacak derecede ağlasa bile hala onu uyandırmaya çalışıyordu zavallı Luka..

James araya girdi.

"Abi.. sende farkındasın yapma.. o artık aramızda değil nabzı atmıyor"

"KAPA ÇENENİ! Beni anlamıyorsunuz onu kaybedemem ona söz verdim.. hayır ıris lütfen.. lütfen bebeğim bırakma beni, bak o kadar şey konuştuk lütfen.."

Ekipler gelmişti, lukayı zar zor ondan ayırmıştılar ama Luka hala bağırıyor çırpınıyordu. Ayakta durucak gücü kalamazken yere çöküp içi çıkana kadar ağlamaya başlamıştı kendini suçluyordu deliler gibi hemde. Kafasını gökyüzüne çevirip fısıldadı;

"Iris.. uyan.."

***

Kafamın içinde dönen ses ile birden gözlerimi açtım, nefessiz kalmıs gibi deliler gibi nefes alırken ağzımda hava makinası olduğunu anladım. Kocaman gözlerle bakındım hastane odasındaydım ne ara buraya gelmiştim ben.. kulaklarım çınlarken gördüğüm şey koşturarak çıkan hemşireydi ve çok geçmeden bir doktorla içeri daldığıydı. Başım deli gibi dönerken bakmaya çalısıyordum.

"Iris? Beni duyuyor musun?"

Gözüme tutulan ışıkla kafamı çektim. Konusmak için ağzımı açtığımda deli gibi  öksürmeye başlamam bir olmuştu. Hava makinasını ağzımdan çıkardım hızla. Doktor bana yardım etmeye çalısıyordu. Zar zor konusuyordum.

"Bana.. ne oldu.."

"Iris tam 4 aydır komadasın, komaya girdin"

Koma dediğinde baktım ama bu imkansızdı? Ben yaşıyordum? Ben onca şey yaptım.. anlamaz gözlerle baktım.

"Hayır.. hayır ben komaya girmedim hic bir zaman, ben yaşadım! Ben.. ben hayattaydım"

Doktorun bakışların da birşeyler görürken kolumdaki serumu çıkarıp ayağa kalktım ama  kalkmam ile düşmem bir olmuştu.

"Iris sakinleş lütfen daha yeni uyandın böyle davranman zararlı"

Doktor beni kaldırdığında dolan gözlerimle baktım.

"Ben komaya girmedim.."

İç çekti doktor.

"Iris.. 4 ay önce geçirdiğin bir kaza sonucu komaya girdin. Komadayken zihnin de neler oldu bilmiyorum ama onlar gerçek değildi."

Gerçek olmadığını söylediğinde daha kötü olmuştum, Luka yalan mıydı.. onca şey hayal miydi.. etrafa bakınırken kapının önünden biri geçti, aynı benim lukama benziyordu.. doktorun kollarından kurtulup tutunarak sarsak adımlarla koridora çıkıp arkasından baktım evet bu oydu.. boyundan tut herseyine kadar. Gülümsedim, gerçekti ben biliyordum çünkü..

"Luka!"

İlk bakmadı ama ikinci seslenişim de bana döndüğünde tutunarak yanına gittim.

"Luka.. lütfen yardım et.. bana neler diyorlar ben komaya girmedim.. en iyi sen biliyorsun.."

"Afedersiniz? Karıştırdınız sanırım? Üzgünüm sizi tanımıyorum, doktorun nerde senin?"

Başımdan aşağı kaynar sular döküldü o an.. gözümden yaşlar akarken yavaşça geri çekildim, ama nasıl olurdu bu.. ben Lukayla bir sürü şey yapmıştım. Gerçekten hepsi hayalden mi ibaretti.. gözlerine bakarken gerçekten bana yabancı bakan bakışları içimi buz etmişti.