Radio

7. Ze waren toch bijzonder?

Amy

Langzaam scroll door al mijn ongeopende appjes. Veel mensen vragen hoe het gaat. Nou ja, eigenlijk heel kut. Ik ben de afgelopen 2 dagen mijn kamer niet uit geweest. Noor durf ik niet onder ogen te komen. De weg terug naar huis leek ze erg boos op me, maar ze probeerde niet boos op me te worden. Ze mompelde dingen als 'Hoe kun je' en 'Je hebt al een leuk vriendje'. En ik begrijp haar. Het is mijn fout en niet het hare. Isabel komt me daarom af en toe wat eten brengen en even met me praten. Ze is teleurgesteld, dat weet ik, maar ze probeert me te steunen. Dankzij haar weet ik dat Noor het ze heeft verteld. En ik snap het, echt waar. Maar het voelt moeilijk dat Matt het weet via een ander. Maar hij moest dit weten. Hij verdient dit niet, hij verdient mij niet, absoluut niet. De dag dat we verkering kregen voelde ik me zo gelukkig. Iedereen zei dat we perfect bij elkaar paste en hij was super lief. Elk moment met hem voelde geweldig. En toch heb ik alles verpest.

Ik weet niet hoe ik dit ook aan Matt moet uitleggen. Ik weet niet of ik de kans krijg om het uit te leggen. Er valt ook niks uit te leggen. Ik wil alleen zeggen dat het niet aan hem ligt. Dat hij een super lieve jongen is en dat ik hem niet verdien. Want dat is de waarheid.

Dan komt Isabel met een ontbijtje binnen. "Hey, hoe gaat het?" vraagt ze met een zachte, lieve stem. "Hmm." zeg ik. "Luister Amy, ik wil je niet pushen, maar er moet iets gebeuren. Jullie moeten elkaar spreken. Ik snap dat het over is en dat het lastig is, maar ik weet zeker dat jullie elkaar nog wel iets te zeggen hebben en in elk geval gedag moeten zeggen. Dit is niet het einde, dat verdienen jullie beide niet." zegt ze terwijl ze naast me komt zitten. Ik knik, wetende dat ze gelijk heeft. "We gaan vanmiddag naar hun vakantiehuisje en dan kunnen jullie hopelijk even praten. "Wie is we?" vraag ik, bang dat ik Noor onder ogen moet komen. "Jij, Noor en ik." zegt ze. "Noor?" vraag ik verschrikt. "Amy, luister goed. Je kunt je problemen en fouten niet uit de weg lopen. Je moet ze onder ogen komen. Noor is teleurgesteld, maar niet meer boos. Je kunt niet hier eeuwig op je kamer blijven zitten. Dus eet je ontbijt op, maak je klaar en dan kun je even met Noor praten." zegt ze en dan staat ze op en loopt ze de kamer uit. Ik kijk haar verbaasd na. Ze weet toch altijd weer het juiste te zeggen. En aangezien wat ze zegt juist is, besluit ik maar te beginnen aan mijn ontbijt.

Even later loop ik naar onze woonkamer waar ik Noor al zie staan. Ze ziet er niet boos uit, wat ik stiekem toch wel een beetje verwacht had. "Hey." zeg ik zacht. "Hey." zegt ze en dan komt ze naar me toe en geeft ze me een knuffel. "Sorry." fluistert ze in mijn oor. "Jij hoeft echt geen excuses aan te bieden, dit is allemaal mijn fout." zeg ik. Noor zucht opgelucht. Dacht ze dat ik boos op haar zou zijn, omdat de jongens het nu weten?

Dan zitten we in de auto, op weg naar de jongens. Het is ongemakkelijk stil in de auto, vooral omdat we allemaal weten wat er gaat komen. In mijn hoofd is het iets minder stil, ik ben bang voor Matthy's reactie. Hij is niet iemand die boos wordt, eerder verdrietig. Noor had gezegd dat hij erg verdrietig was, dat had ze gehoord van Koen. Toen ik dat hoorde brak dat echt mijn hart. En ik ben niet de gene die mag klagen, het is mijn schuld. Ik heb de liefste jongen van de wereld pijn gedaan. Ik heb zijn hart gebroken.

Youtube: https://www.youtube.com/@Bankhutsertjes2

Lieve reacties en sterretjes worden gewaardeerd!❤️