Bugün başkomiser olduğum için müdürüm 1 saat kadar erken çıkmama izin verdi. İçim pek rahat etmesede " Bugün senin günün Zeynep. Karakolda idare edebilecek bir sürü insan var."diye kendimi avuttum. Düşünceli bir şekilde yola bakarken telefonum çalmaya başladı. Arayan üniversiteden arkadaşım Şeyda'ydı: " Nasılsın bakalım?" sesi neşeli geliyordu. Tebessüm ederek; "İyiyim,heyecanlıyım,mutluyum, akşama her şeyi anlatacağım! Süslenmeyi unutmayııın!"dedim ve ekledim; "Kapatıyorum hazırlanmam lazım. Rezervasyon yaptırdım, kızlara haber ver. Öptüm!"kapattım. Eve girdiğimde içeriden hayatımda en nefret ettiğim ikinci insanın; birincisi annemin katiliydi!,sesi geldi; "Hoşgeldin prenses." Tüylerim diken diken olmuştu. Konuşmasında zerre kadar gerçek duygular yoktu. "Senin burada ne işin var?" adeta tıslamıştım. "Seni özledim."dedi. Hah! Özlemiş! Onu beni aldatmadan önce düşünecekti! "Defol git evimden! Ne hakla girersin zaten anlamıyorum! Hiç mi utanman yok senin?" "Ama ayıp oluyor" aramızdaki mesafeyi kapattı belimden tutup beni kendine çekti. Nefesini dudaklarımda hissediyordum. "Seni gerçekten özledim."diye fısıldadı. "Senden nefret e-..."cümlemi bitirmeme fırsat vermeden dudaklarını dudaklarıma bastırarak beni susturdu. Göğsünü ittim. "Ne yapıyorsun sen‽" dedim ve bacak arasına tekme attım. Umarım kısır kalır. Acıyla kıvranırken; "Seni kazanmam için ne yapmam gerekiyor?" inledi. "Özür diledim!"diye ekledi. "Özür dilemekle affolunmuyor Berk! Kim bilir kaç kadını böyle kandırdın!" Burnum sızlıyordu. Hayır ağlamak istemiyorum. Güçlü durmalıyım. "Eski nişanlım olduğun için, evime girip beni izinsiz öpemezsin!" Bağırmaya başladıysam işler genelde iyi sonuçlanmaz. "İzin alsam verir miydin?" Dudağının kenarı kıvrıldı. Hay ben senin... "Hayır!" Gülümsemesi dondu ama pislik yapmaya devam ediyordu; "Bak bir şey değişmiyormuş. Hiç pişman değilim." Camdan aşağı atsam kendimi kurtulur muyum? Maalesef hayır. Evim apartman değildi ve zemin kattaydım. "Seni özel hayat ihlali ve tacizden dolayı tutuklama yetkim var biliyorsun değil mi?" Bunu yapacağımı biliyordu. Sonunda gitmeye karar verdi. Yanımdan geçerken durup yüzüme yavru köpek gibi baktı. Sonra da defoldu gitti. Kendimi odadaki koltuğa atıp derin derin nefes alıp verdim. Öfkem dinmiyordu. Ufak çaplı bir çığlık attığım sırada telefonum çaldı. Arayan abim Yağız'dı; "Hasbünallah! Bi bitmediler! Alo.. Efendim abicim. Bu akşam mı?.. Maalesef programım var gelemem... Yarın olsa... O günde sen müsait değilsin... Hmm anladım...Cumartesi olsun o zaman... Tamam abicim görüşürüz... Öptüm!" Başka biriyle uğraşmak istemediğimden telefonumu kapattım ve duşa girdim. Bu sefer sıcak suyla yıkanıyordum. Gözlerimden yaşlar akıyordu. Sonra da kendime gülmeye başladım. " İnsan değer verdiği insanlar için ağlar aptal! Zerre kadar değeri olmayan insanlar için güzel gözyaşlarını dökmene gerek yok. Evet, o adam sana nişanlanmanın mutluluğunu ve heyecanını yaşattı, ama aynı zamanda aldatılmanın çaresizliğini de yaşattı. Geçmiş geçmişte kaldı. O zaman yeteri kadar ağlamıştın. Bu gözler daha neler görecek?" Kendi kendime konuşurken banyom bitmişti. Şimdi hazırlanma vaktiydi. Dolabımı açıp inceledim. "Krem etek olmaz, lacivert ip askılının modası geçti, aha işte buldum! Gel bakalım güzellik. Çıkardığım elbise abimin hediyesi olan kadife, siyah bir straplezdi. Aman Allah'ım güzelliğini unutmuşum. Aceleyle giyindim ve aynaya baktım. Kendimi böyle görmeye hiç alışık değildim. Karakterime çok zıt bir elbiseydi. Bu akşamdan sonra giymem. Askıda daha güzeldi! Takıp takıştırmak yerine sadece parıltılı bir kolye taktım. Maşaya sarıp düz olan saçlarımı hafif dalgalandırdım. Eyeliner çekip maskara sürdüm ve dudaklarıma bordo rujumdan hafifçe sürüp dağıttım. Mükemmel görünüyordum. Ayağımada siyah bir stiletto geçirdim. Son dokunuş eldivenler. Hazırdım. Etrafı topladım. Çantamı aldım ve evden çıktım. Akşam olacaklardan habersizdim... Aşağıya daha önceden çektiğim fotoğrafı bırakıyorum;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
