𝑪𝒍𝒊𝒏𝒊𝒄𝒌

𝟏𝟔

POV JADE:

Woensdag avond, 19.30 uur.

Ik loop door de gangen naar Niall's kantoor. Ik heb zo lang gedaan over het eten dat ik nu nog een gesprek moet. 

Ik kan aan niks anders denken dan Luke, hoe gaat het met hem? Wat gebeurde er? Wanneer mag ik weer naar hem toe?

Ik ben zo boos dat ik er niet heen mag en dat ik hier in deze rot kliniek moet blijven.

Ik klop aan bij Niall. "Kom maar!" Zegt hij, ik doe de deur open en loop naar binnen. Ik ga op een stoel zitten tegenover Niall.

"Hoe gaat het Jade." Vraagt hij bezorgd. "Slecht." Zeg ik kort en ik kijk naar de vloer. "Waarom gaat het slecht?" Vraagt hij, hallo? Denk na! 

"Mijn broer ligt in het ziekenhuis omdat hij is aangereden en hij zit helemaal onder bloed en wonden en hij heeft allemaal infussen in zijn lichaam. Hij ligt in een coma en nog niemand heeft me verteld wat er precies met hem gebeurd is of wat er nu gedaan moet worden. En hij werd in paniek afgevoerd naar ergens anders. En ik kan er niet bij zijn omdat ik hier in deze waardeloze kliniek zit." Zeg ik boos. 

"Sorry Jade, ik kan niks anders voor je doen." Zegt Niall. "Jawel dat kan je wel. Ik moet gewoon naar Luke toe, deze hele situatie gaat me niet beter maken. Het heeft geen nut dat ik hier zit en al helemaal niet nu." Zeg ik weer boos en ik sta op. "Jade, ga even zitten." Zegt Niall kalm. "Doei Niall." Zeg ik, ik sla zijn deur hard dicht en ren naar mijn kamer.

Ik loop meteen mijn badkamer in en maak sneeën overal waar ik kan. 

Wat als Luke het niet overleefd, dan zit ik hier maar een beetje. Ik kan er niet voor hem of mijn ouders zijn. Ik haat het hier echt niet normaal. Ik pak een tas en stop er een klein beetje kleren in en nog wat dingen. Ik trek mijn jas aan en ren zo snel mogelijk weg uit de kliniek. 

Het is gelukkig niet ver lopen, 10 minuten maar. Ik ben een beetje aan het hardlopen en aan het denken. Hoe ben ik ongezien die kliniek uitgekomen, het is echt een wonder. Wat zou er gebeuren als ik terug kom?? Ik hoop niet dat er te erge consequenties komen. 

❥

Na een tijdje hardlopen kom ik aan bij het ziekenhuis, ik loop weer naar die balie en gelukkig zit er een andere vrouw. "Hoi, kan ik je ergens mee helpen." Vraagt ze aardig. "Ik heb schone kleren voor Luke Wright." Zeg ik. "Is helemaal goed, weet je waar zijn kamer is?" Vraagt ze, ik knik.

Ik loop naar Luke's kamer en zie hem zitten, hij is tv aan het kijken. "Luke?" Vraag ik en de tranen schieten al in mijn ogen, hij is wakker uit zijn coma. 

Vanmiddag zeiden de dokters dat het nog wel een week kon duren, er komen tranen in mijn ogen van geluk. Hij heeft het gewoon overleefd. 

"Jaad? Wat doe jij hier." Vraagt hij verbaasd en met een schore stem. Ik antwoord niet en geef hem een knuffel, en ik begin te huilen. 

"Wat heb je gedaan Jaad, je ziet er slecht uit." Zegt hij zacht. "Ik ben weggelopen uit de kliniek." Zeg ik zacht. "Zeg alsjeblieft dat dit een grap is." Zegt hij serieus. Ik schud mijn hoofd en ik kijk naar beneden. "Jaad..." Zegt hij en hij zucht. "Al die mensen daar zijn er om jou te helpen." Zegt hij. "Dat weet ik maar jij bent veel belangrijker, ik schrok me dood vanmiddag." Zeg ik en ik kijk hem weer aan. 

"Hoe voel je je nu?" Vraag ik om het onderwerp te veranderen. "Het gaat al beter alleen ik heb overal pijn. Ik mag waarschijnlijk volgende week weer naar huis." Zegt hij met een glimlach. 

"Maar terug naar jou want ik weet wel wat je probeert." Zegt hij streng. "Sorry." Zeg ik zacht. "Kom is." Zegt Luke, hij klopt naast zich op zijn bed en ik ga naast hem liggen.

"Je mag vanavond blijven slapen maar morgen moet je echt weg Jaad. Ik weet dat het op dit moment heel erg lastig voor je is maar je moet nog even doorzetten. Hoe beter jij je best doet en hoe meer dingen probeert, hoe sneller je uit de kliniek mag en weer bij ons mag wonen." Zegt hij en hij geeft me een kus op mijn hoofd. "Ga maar slapen, ik weet dat je moe bent." Zegt hij en we gaan lekker liggen. "Jij ook, je moet aansterken." Zeg ik, hij geeft me nog een knuffel en ik val in slaap.

❥❥❥

Vakantie is bijna voorbij :((

3/5/'24