GÖLGENİN KÜLLERİ

GİRİŞ

Umudumu kalbime koyan da alan da oydu, bu sebeptendir ki onu hiç tam olarak kalbime yerleştirmedim.

O günü hiç unutamıyorum.Her kapı kolu gördüğümde,her kapı gördüğümde ve her kapı açmam gerektiğinde sadece bir cümle vardı aklımda "canavar değil o",bu ses kafamın içinde öyle bir yankıydı ki...

Sevilmek böyle bir şey miydi?

Kıran, döken, bağıran, hakaret eden. Anne ve babalar böyle mi olmalı ?

Tüm anneler ve babalar böyle miydi ?.

Soruyorum size sizin annenizde ablanızı sizden daha mı çok sevdi?

Peki ya babanız kendinizi açıklamanıza hiç müsaade etti mi?

Peki yediğiniz dayaklardan sonra anneniz oh zaten haketmiştin kaç kere dedi?

Tüm anneler böyle miydi ?

Peki ya ablanız ip atlamayı bilmediğiniz için sizi dövdü mü?

Elleriniz ve ayaklarınız için kaç kere hakaret yediniz ?

Ya da kaç kere burnunuza kocaman dendi ?

Siz Peki benim gibi çok mu yalan söylüyorsunuz doğruyu sizde hep saklıyor musunuz?

Nolur birisi birisi benimle aynı olsun,beni anlasın. Kollarının arasına alsın ve hiç bırakmasın.Şimdi değil uçmayı öğrendikten sonra...
koca bir sessizlik çöktü fakat yutkunup anlatmaya devam ettim susamazdım şimdi susarsam eğer bir daha konuşamazdım.

Ben çok sevildim beni çok sevdiler annem belki ama babam beni sevdi .

Sevgi herşeye yetmemişti,kızmıştı çokça ,bağırmış,hakaret etmişti ve ona giden kanatlarımı kırmıştı,vurmuştu. Babalar gerçekten hem sever hem döver miydi ? O zaman değerli olur muydum? Peki anneniz siz onu öpmek istediğinizde sizi kaç kere itti yada yatağına yattığınız da size kaç kere kalk pis edeceksin dedi?

İşte ben buyum ben bu anlattıklarım ve içimim ben böyle kabul edilmek istenen o masum 7 yaşındaki kızım fakat yaşım 25 omuzlarım yüklü ve sırtım ağrıyor. Yürüyecek gücü kendimde bulmak beni yoruyor bir kere anne al şu yükü demek istedim ,fakat hırçındım ben bana yardım edin demezdim anneme karşı asla ! Babam anlardı dimi beni ama niye kızıyordu bu kadar hakkediyor muydum ? 10 yaşında 12 yaşında yada 14 yaşında bir çocuk ne yapabilirdi ? Yada 5 yaşında dışarı çıkarken eteğin altına şort giymedim diye dayak mı yemeliydim?

"Peki ben şimdi bunca acım varken seni nasıl seveyim ? Bana ağır gelen yüreğimi yakan bu kadar keder varken en sevdiklerim bile beni sevememişken sen gerçekten beni seveceğine inanıyor musun? Ben bile kendimi sevemezken sen beni seveceğine nasıl inandın ? Söylesene seni kim kandırdı? Cevap ver bana konuş dedim konuş Hatem susma ,sizde susmayın". dedim. biliyordum hepsi oradaydı ve dinliyorlardı.
Bu konuşma hepsi içindi,benden vazgeçsinler çünkü babam kanatlarımı kırmamalıydı ben daha yeni uçmaya kalkmışken önümde Hatem ya da babam olmamalıydı . Zorda olsa konuşmaya devam ettim "Hatem aşılmaz dağlarım var benim kocaman kocamanlar senin bile gücünün yetemeyeceği o dağlar ömür boyu benimle kalacak."

Hatem konuşmaya başladığımdan beri adım atmayı bırakmış beni olduğu gibi ayakta dinliyordu ,umutlarını yıkmışım gibi yüzüme baktı ,niye beni anlamıyordu benim kendime umudum yoktu ki. Sonra yüz ifadesi silikleşti ve ilk tanıdığım o ruhsuz haline döndü ne demişti 'sana bir gelirim bana gelmezsen bir daha ömür boyu gelmem'  şu an bana geldiği o andı, ama gitmedim ve bitti. Beni sildiğini çok iyi gördüm belki başka bir kadın ve başka bir an dedim içimden ve onun 'eyvallah' diyerek gidişini izledim. Benim için acı ama onun için en umutlu günler geliyordu. Ve ben bugün küçük bir ışığı kendi içimde sonsuzluğa gömdüm...

Ufak bir açıklama bırakayım buraya.
Bu benim ilk kurgum ve kitabı yazmaya başlamak benim için yaklaşık bir yıl kendimi toplamam demekti.
Bu kitabın ilk bölümü yayın tarihinden yaklaşık altı ay öncesinde yazıldı.
Yanlışlarım olabilir,elimden geldiği kadar düzeltmeye çalışıyorum.

İlk bölümler sıkıcı gelsede eminim devam ederseniz beğenmeye başlarsınız.

Kendim için büyük bir şeye imza atıyorum. Bu yüzden oldukça heyecanlıyım.

Okuyup yorum yaparsanız ve beğendiyseniz oy vermeyi unutmayın.

Şimdiden iyi okumalar diliyorum.

Bana destek olan canım eşime teşekkür ediyorum.