FLASHBACK:
Өдөржингөө юу ч бодолгүй хөгжилдөх бид. Энэ удаа уралдаад ялсаныгаа шагнахаар болов.
"Тийм ээ!!"
"Болио чи дэндүү хурдан байна!"
"Ялсан л бол ялсан жонгүги"
"Зааазаа чамд юу өгөх вэ байз?"
"Гэхдээ би аль хэдийн шагналаа авчихсан шүү дээ"
"Юу вэ? Аав ээж хоёр өгчихсөн юм уу?Миний ялагдах нь тийм ойлгомжтой байсан хэрэг үү"
Хэмээн хошуугаа унжуулсаар гомдоллоход эгдүү нь хүрсэн түүний тэхён шууд л хацар дээр нь үнсэн
"Үгүй дээ тэнэгхэн минь чи... чи миний амьдарлын хамгийн том шагнал шүү дээ?"
FLASHBACK END:
Хэлж дуусаагүй байтал хацранд минь зөөлхөн зүйл хүрэв.Урьдийн адил...
Өөрийн эрхгүй нүдэнд минь нулимс хурна.Түүнийг надаас багахан инээмсэглэн холдохтой зэрэгцэн нүднээс минь нулимс гарах нь тэр.
Бушуухан шиг дотогш орж хаалгаа хаачихаад хүчгүйдэн доош унав.
Дахиж сул дорой байдлаа харуулмааргүй байна.Дахиж түүнээс өрөвдөлтэйгөөр хайр гуймааргүй байна.Зүгээр л дахиж зовмооргүй байна.
Түүнд одоо хүртэл сайндаа ч биш зүгээр л дурсамж сэдрээд байна. Хэн ч гэсэн тэгнэ шүү дээ. Юу юунаас илүү хайртай байсан хүн чинь нэг л өдөр гарж ирчихээд өнгөрсөн шигээ байх гэж хичээгээд байвал...Тиймээ тэгсэн байх.
-Ээжээ!! Юугаа хийж байгаа моньд вэ?Хүн цочиогоод золтой л хөөрхөн зүрх минь амаар гарчихсангүй?Шалан дээрээс босооч!!
[манай жонгүгийн ах алнөө😆 Хэн гэж бодож байна та нар?]
"Бослоо доо!"
-аая яасан? Хаяагдчихаа юу?
"Үгүй ээ хаячихлаа..."
-аргагүй л миний дүү!
Надад байгаа цор ганц хүн минь. Аав ээжээс хойш амиа хорлох хүсэл хичнээн төрсөн гэж бодно.Бүр оролдож ч үзсэн.Гэхдээ юу гээч? Хичнээн хэцүү байсан ч чамайг гэх ганцхан хүн байхад чи босоод л ирнэ. Тиймээ би хёнд хайртай.
———————————————————————
A/P: zaaa joohon emo heseg yvcihlaaa ghde zugeeree ks
