Zamansız Gidişler | Tamamlandı

Kaybetme Korkusu

Benim umudumu öldürdüler abi...

                                          Kenan'ın Veysel'i

Arkadaşlar 11. Bölümümüz geldi! Bu kitabı çok yüksek ihtimal ile 20. Bölümde final yapacağım. Satır aralarında yorum yapmayı unutmayın. Sizi bölümümüz ile baş başa bırakayım.

              {SENA'NIN HİKAYESİ 1}

İnsan onca yaşadığını silip atabilir mi? Ya da gördüğü şeyleri bir anda unutabilir mi?
Ben ne yaşadıklarımı silip attım, ne de gördüklerimi unutabildim.

Unutmuş gibi gelir insana. Çünkü unutmak işine geliyor insanın..
Yoksa bunca dert, tasayla nasıl yaşasın?

                {Kulak Misafiri}

Kenan ve Veysel arabaya binecekken Kenan telefonunun içerde kaldığını fark eder.

-Abicim benim telefonum içeride kalmış alıp geliyorum. Bir yere gitme.

-Sanki istesem gidebilcem!, dedi sinirli bir tavırla.

Kenan içeri gitmişti. Veysel orada konuşuanlara kulak misafiri oluyordu.

-Veysel Kaya çıkış yaptı mı?

-Evet, biraz önce çıkış yaptı.

-Hmm yaşadığı şeyler kolay değil. Ama ne yazık ki yürüme şansı hiç yok! Dedi umutzuz bir sesle.
Yardımcı onaylamak için başını salladı.

Kenan bu sırda oradan çıkmış arabanın yanına geliyordu. Veysel'in gözleri dolmuştu, ama ağlamıyordu.Gözleri dalmıştı. Abisinin geldiğinin farkında bile değildi.

Kenan Veysel'e varlığını hissettirmek için sırtını sıvazladı.

Veysel büktüğü başını kaldırıp abisine acıyan gözlerle baktı. Bir cevap almak istiyordu.
Kenan ise Veysel'in bu haline hem şaşırmış, hem de çok üzülmüştü. Kardeşine bu tavrı yüreğini yakıyordu.

-Abi?! Dedi acı dolu gözleriyle. Yüzüne çarpan rüzgara aldırış etmeden.

-Söyle abim, ne istersin?

-Abi, ben bir daha hiç yürüyemeyecek miyim? Dedi titreyen sesiyle. Hıçkırıkları kesik kesik geliyordu.

Kenan 2 saniye kadar gözlerini yumdu, ve sıktı. Açtığında ise 5 dakika önce deniz mavisi gözleriyle ona gülümseyen kardeşinin, şimdi kızarmış gözlerini görğyordu. Anlatılmaz bir derecede canı yanıyordu.

Cevap vermesi gerekiyordu.

-Abicim, biz seninle konuştuk ya, sen yürüyeceksin. Yağmur'la Yusuf'la oyunlar oynayacaksın!

-Benim umudumu öldürdüler abi...

Kenan'ın kalbine bir hançer gibi saplanmıştı bu söz. Daha düne kadar umut dolu olan kardeşi, şimdi umutsuzdu.

-Abicim eve gidelim sen biraz toparla kendini.

             {Kursağımızda kalanlar}

Arabaya binip yola çıkalı dakikalar olmuştu. Kenan sık sık Veysel'i kontrol ediyordu. Ortada gergin bir sezsizlik vardı.
 

Kimse sezsizliği bozmuyordu. Veysel gözlerini kapatmış, sessizliğin sesini dinliyordu. Bu ona iyi geliyordu.

Kenan o gün yolculukta çok büyük bir karar vermişti, bunu Elif ile konuşacaktı.

Kapının önüne gelmişlerdi ki, Veysel uyandı. Ardından emniyet kemerini çözüp arabadan inecekken hayatın sillesi bir kez daha yüzüne vurmuştu...