Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
𝗞𝗟𝗘𝗜𝗡'𝗦 𝗣𝗢𝗩 -
"I've been waiting for you all these years, wife."
I was too stunned to speak. He's in front of me right now and for a moment, his cold eyes vanished just like that.
"How are you doing?" He simply asked.
𝐻𝑜𝑤 𝑎𝑚 𝐼 𝑑𝑜𝑖𝑛𝑔?
For the past years I keep my distance from him even we see each other everyday. I distanced myself because of the pain. And I thought leaving him for good is the best option I can do for both of us.
"B-bakit nandito ka?" Umiiyak na tanong ko sa kanya. Wala akong ideya na magkikita kami rito. Pareho kaming nakatitig na tila ayaw naming alisin ang paningin sa isa't isa.
"We're waiting for you, Klein."
Dahan-dahan siyang lumapit sa akin habang ako naman ay patuloy sa pagluha. Hindi ko inaasahan na pagkatapos ng limang taon ay muli kaming magkakaroon ng dahilan para mapalapit sa isa't isa.
"H-hinihintay niyo ako?" Garalgal ang tinig na tanong ko sa kanya. Nakita ko ang maliit na ngiti mula sa labi niya at nang tuluyan na siyang makalapit sa akin ay marahan niyang kinulong sa dalawang palad niya ang mukha ko. Binaba niya ang mukha niya upang magpantay kami.
"I have been waiting for you always, wife. Always," sagot niya sa akin. I closed my eyes when he gently kissed the top of my head.
"Roscoe.."
Sinalubong ko ang mata niyang sa akin pa rin nakatuon. I saw longing in his eyes. 𝐻𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑏𝑎 𝑠𝑖𝑦𝑎 𝑔𝑎𝑙𝑖𝑡? Nasaktan ko siya. Iniwan ko siya five years ago simula ng mawala ang anak namin. Iniwan ko siya dahil iyon lang naisip kong paraan para makalimot kaming dalawa. Umalis ako sa buhay niya dahil alam kong pareho lang naming masasaktan ang isa't isa kung nanatili ako.
"She missed you a lot. Our little angel misses you a lot," mahinang anas niya habang nakayakap sa akin. Nasa likod ng ulo ko ang isang kamay niya at marahang hinahaplos ang buhok ko. Hinayaan ko lang siya sa ginagawa niya dahil hindi ko magawang magsalita. Nauubusan ako ng dapat sabihin. Nasasaktan ako dahil nasaktan ko siya. Dumako ang pansin ko sa malaking portrait na nasa loob ng museleo. It was her. My poor baby who left us five years ago.
"I-I'm sorry..sorry, anak. P-patawad.." Nanlambot ang mga tuhod ko habang palapit sa puntod ng anak ko. Hindi ako tuluyang nawalan ng balanse dahil umalalay sa akin si Roscoe. Para akong mauubusan ng hininga. Sobrang sakit nang mawala ang anak ko sa amin pagkatapos ko siyang ipanganak. She was a premature baby. Daig ko pa ang nabaliw noon nang kunin ito sa amin.
"I'm sorry anak.. sorry, ngayon ka lang nadalaw ni mommy. Sorry, baby. Ang selfish ko. Sorry iniwan ko kayo ni daddy. M-masaya ka naman sa heaven, right? You always guide Daddy and Mommy. Mahal na mahal kita anak.."
