Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🖤
Bir kelebek kanatlarını çırptı. Özgür hissetti kendini. Çiçeklerin üzerinde, gökyüzünde kanat çırptı. Bir defa, iki defa. Eşsiz güzelliğiyle herkesi büyülüyor du.
Renk renk olan kanatlarını çırpıyordu. Son saatlerini, son dakikalarını, son saniyelerini geçirdiğini biliyor muydu? Gün yok, yıl yok. Sadece saat, dakika ve saniyeleri vardı onların. Güzellikleri belli bir zamana kadardı. Renk renk kanatlarını bir daha çırpamayacak, etkisiz hâle gelecekti. Hareket dahi edemeyecekti.
Rengi siyaha bürünecek ti. Yok olucaktı. Sadece son 24 saatini iyi geçirmek istiyordu. Özgür hissetmek istedi. Son bir defa...
Bir kelebek kanatlarını çırptı.
İlk kez, özgürlüğüne,
Bir kelebek kanatlarını çırptı.
Son kez, sonsuz özgürlüğüne...
🖤
Sabahın ilk ışıkları, perdenin arasından girmiş, yüzüme vurmuştu. Gözlerimi yavaş bir şekilde araladım ve yanımda çalan alarmı kapattım. Yatakta doğrulup telefonu elime alıp herhangi bir mesaj veya arama varmı diye kontrol ettikten sonra ayağa kalktım ve banyoya doğru ilerledim. Banyoda işimi hallettikten sonra yatağın yanında duran telefonumu aldım kapıya yöneldim. Odamdan çıktım ve mutfağa doğru ilerledim.
Evdeki herkes uyuyordu ve bu, evde derin bir sessizliğe hakim oluyordu. Dolaptan çıkardığım mısır gevreği niboş kâseye doldurdum ve üstüne süt ekledim. Sabah sabah iştahım olmadığı için adam akıllı kahvaltı yapamıyordum.
Maalesef.
Telefonuma bildirim geldiğinde gözlerimi telefonuma diktim. Telefonu elime aldım ve gelen mesajın üstüne tıkladım.
"Çok heyecanlıyım!"
Mesaj Beyzadan gelmişti. Ardından bir mesaj daha geldi.
"Ne hikmetse bendee!"
"Hayırdır, erkencisiniz?"
Gelen mesajlar gülümsememi sağlamıştı. Bugün başvuru yaptığımız okuldan mesaj gelecekti. Dördümüzün de puanı hemen hemen aynı olduğu için aynı üniversitede okumak istiyorduk, bu yüzden aynı üniversiteye başvuru yapmıştık.
Kabul edilip, edilmeyeceğimizi bugün öğrenecektik.
