Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen hayatımızda olan şeyler yolunda gitmeyebilir. Onları düzene sokmaya çalışırken daha çok berbat edebiliriz. Elimizden gelen şeyleri yapmaya çalışırız ama istemeden de olsa her şeyi en ufak hatamız la yok edebiliriz.
Hatalarımız en büyük düşmanımızdı. Hatalarımızı görmemek için onları suya atma gibi bir şansımız var mıydı? Suyun en derinliklerine atsak...
Onları unutsak...
Ne olurdu?
Hata, suyun dibinden bize sinsi bir gülüş ile bakardı. Çünkü arkasında bıraktığı kişi şu anda tedirgin bir şekilde suyun dibine bakıyordu. Hata gözden kayboldu, hatanın sahibi daha çok korktu, tedirgin oldu.
Yapmasa mıydım?
Ne yapmalıydım?
Gibi sorular...
Onu suyun derinliklerine atmakla hata mı etmiştim? Hatanın kahkahası duyulurdu suyun derinliklerinden. Kocaman bir kahkaha... Alay dolu bir kahkaha.
Yolun sonu kötüydü. Arkamıza bakarak geçerdik o kapıdan. Tedirgin bir şekilde, korkmuş bir şekilde.
Belki de geçemezdik o kapıdan.
Kapı suratımıza kapanır ve bizi hatalarımız ile baş başa bırakırdı.
İntihar...
Atardık kendimizi suya... Suyun derinliklerine doğru batardık. Orada bizi bekleyen biri olurdu. El sallardı bize. Hoş geldin derdi.
Hatalarımızdan asla kurtulamazdık. Ne ölümden önce, ne ölümden sonra. Ya yan yana yaşardık, ya yan yana ölürdük.
Beraber olurduk.
Daima...
🖤
Beyza'nın anlatımıyla...
"Ela!" diye bağırdım Ela'nın arkasından binaya girerek. "Nereye gidiyorsun kızım!"
"Varoş! Sensin lan varoş!" Ela söylene söylene merdivenleri tırmanmaya başlamıştı. Neden asansörü değil de merdivenleri kullandığını biliyordum. Kafasında bir şeyler oluşturuyordu.
"Amına koyduğum salağı!" diye bağırdı yine.
"Ne oluyor be!" diye bir ses geldi yukarıdan. "Ne bağırıyorsun!"
Eylül kafasını aşağıya doğru sarkıtmış, aşağıya doğru bakıyordu. Ela, Eylül'ün yanına doğru hızlı bir şekilde ilerlemeye devam etti. "Ela dur!" diye yakınırcasına peşinden ilerledim.
