TUTSAK

AÇIK KAPI

Bugün 4 Mayıs 2023,öte yandan Defne'nin Abisinin kader günü.Ya güneş doğacak ya da güneş bir daha doğmamak üzere karanlık zindanlarda tutsak kalacaktı...
Ve artık uyanmanın vakti gelmişti.Sabah tam 9'a kurduğum saatimin zil sesiyle açtım gözümü dünyaya.Bugün okula gitmek yerine Defne'nin yanında olmaya karar verdim.Abisi saat 12'de ameliyata alınacaktı.Ama ben yinede 1-2 saat önceden gitmeyi planlıyordum.Sabah ilk önce birşeyler atıştırdım ve ardından Defne'yi aradım."Alo.Merhaba ben Elif Okuldan.Ben seni bi sorayım dedim."
"Sen okula gitmedin mi?"Durgun ve bi o kadar da üzgün olduğu sesinden belli oluyordu.
"Rica etsem bana konum atabilir misin?
"Tamam"Bu kadardı.Sadece bu kadar konuşabildi.Sadece bu kadar çıktı sesi gökyüzüne.Sadece bu kadar işitebildi gökyüzü bu sesleri.Hepimiz insanız.Asıl sesimizin en çok çıkması gereken yerlerde sesimiz kısılabiliyormuş demek ki.Konum geldiği an hemen bir taksiye atladım.Kaldıkları hastane yaklaşık 10 dakika mesafedeydi.Hastaneye ulaştığımda Defne ailesi ile beraber harap olmuş bir şekilde oturuyorlardı. abisi yoğun bakım ünitesinde ve makinaya bağlı yaşıyordu.Her tarafı yara bere içerisinde ve bembeyaz olmuştu.Fakat garip birşey vardı.Sanki ben bu adamı bir yerlerden tanıyor gibiydim ama çıkaramıyordum.Ki o an cihaz ötmeye başladı.Belli ki nefes alamıyordu ve ailesi bir anda panik içinde doktor aramaya başladılar.Ve o sırada kendi doktoru Reşat Hoca hemen koştu geldi yanına.Ve hemen ameliyata aldılar.Sonrası ise kadere terk edilmiş bir şekilde bekliyorsunuz işte.Hiç birşey demeden,konuşmadan sadece aynı yöne bakarak duruyorsunuz.Kaderi bekliyorsunuz.Muhtaç bir şekilde...
O sırada dışarıya kırgın bir şekilde çıkan intörn doktor ve ağzından çıkan tek bir cümle "Hastayı kaybettik" o an artık dünya dönmeyi bırakmıştı.Artık Akdeniz ailesi için bir kıyamet gününe dönmüştü.Artık saatler durmuştu.O anda tam 13 : 38'de saatler artık işlemeyi bırakmıştı.Bugün hiç bitmeyecekti 4 Mayıs günü artık akıllarda hep hatırlanacak ve kalplerde hep zikredilecekti...