Korktuğunda Gökyüzüne Bak

Bölüm 1 : Kaçış

Merhaba arkadaşlar.

Bu kitabı yazmaya başlarken çok tereddüt ettim fakat sonra yazmaya karar verdim. Eksiklerim ve hatalarım çok olabilir . Lütfen maruz görün çünkü bu benim yazdığım ilk kitap. 

Umarım seversiniz ve devamını getiririm. Yorumlarınızı ve düşüncelerinizi çok merak ediyorum. Ayrıca oy verirseniz çok mutlu edersiniz. Ve umarım Eflen'i sever onda kendinizden bir parça bulursunuz. 

Gökyüzü kadar temiz bir hayatınız olması dileğiyleee.🤍

Hava karamaya başlamıştı ve ben hâlâ aynı noktada durmuş etrafıma bakıyordum. Tekrar aynı sesi duyma ihtimalinin verdiği his tüylerimin diken diken olmasına sebep oluyordu. Aslında genelde kolay kolay korkmazdım. Ama bu farklıydı. Kötü şeyler olacağını hissedebiliyordum. Ama evde yaşadıklarımdan daha kötüsünü düşünemiyordum. Evden kaçalı tam üç gün olmasına rağmen acaba yanlış mı yaptım düşünceleri kafamdan çıkmıyordu. Artık dayanmaya gücüm kalmamıştı kaçmaya mecburdum. 

 Şu an hemen harekete geçmeliydim. Çünkü duyduğum ses beni cidden korkutmuştu tiz bir çığlık sesiydi. Ve gerçekten beynime işlediğini hissediyordum. Normalde olsa merak duyguma yenilir sesin olduğu tarafa yönelirdim. Ama zaten derdim başımdan aşkınken birde başımı belaya sokamazdım. Tam iki saattir yürüyordum ve ayaklarımı hissetmeyecek duruma geldiğimde dinlenmek için durdum. Nereye gideceğim hakkında bir fikrim yoktu. Tek bildiğim artık herkesten ve her şeyden uzaklaşmak istediğimdi. Her şey bir anda o kadar berbat bir hâl almıştı ki. Hayatım gerçekten mahvolmuştu. Bildiğim, inandığım her şeyin sahte olduğunu öğrenmek bana çok ağır gelmişti. Artık bunları daha fazla düşünüp canımı sıkmak istemiyor fakat düşünmeden de edemiyordum. 

Düşünmem gereken daha acil şeyler olduğunu hatırlayınca daldığım düşüncelerden kurtuluverdim. Şu an için daha önemli sorunlarım vardı. Evden bir anda kaçmıştım ve az miktarda param vardı. Kalacak bir yerim de yoktu. Elimdeki para ancak bir kaç gün yeme içmeye ve otobüse binmeye yeterdi. İstanbul'da yaya olarak bir yere gitmek imkansıza yakındı. Özellikle benim gibi evden kaçan biri için ulaşım paramın bulunması gerekiyordu. Bu yüzden otelde kalamazdım. Oteller çok pahalıydı. Hava çok soğuk olmadığı için geceyi bi park bulup orda geçirme kararı aldım.Küçükken bazı şeyleri merak ederiz. Ve büyüdüğümüzde hayat bize hayal ettiğimiz o şeyin bambaşka bir halini yaşatır. İşte ben de küçükken hep geceyi parkta geçirmeyi ve gece boyu parkta oynamayı hayal ederdim. Evet hayalim gerçek oluyordu fakat ben artık parkları seven o küçük kız değildim. Özür dilerim küçük Eflen... Artık parkları sevmiyorum.

Telefondan bulunduğum konumu açtım ve yakınlarda park olup olmadığına baktım. İki sokak ötede bir park vardı. O yöne doğru yürümeye başladım. Yürürken karnımın acıktığını farkettim. En son altı saat olmuştu bir şeyler yiyeli fakat yediğim şey sadece bir simit ve meyve suyundan ibaretti. Nasıl oluyordu da altı saat aç kalabiliyordum. Evde olsam üçüncü öğünümü yiyor olurdum. Hatta anneme yüz kere akşam yemeğinde ne var diye sormuş olurdum.  Annem olmayan anneme... Evet tam da buydu kaçma sebebim bu hayatta belki de kendimi en ait hissettiğim yere ait olmadığımı öğrenmiştim. Yıllardır evim sandığım yer benim evim değildi. Ailem de ailem değildi. Haklarını asla yiyemem bana güzel baktılar kendi çocuklarıymışım gibi. Daha doğrusu onlara verilmiş bir görevmişim gibi baktılar. Anne baba olmak yerine ihtiyaçlarımı gideren ebeveynler olmayı tercih etmişlerdi. Ama ben hiç bunun farkına varamadım sadece annem ve babam sevgisini dışa vuramıyor içinde yaşıyor der geçerdim. Keşke sadece bununla kalsaydı onlar benim hayallerime giden yollara da engeller koydular.