📎Short Novel🚫

My BO$$‼️

_4:00a.m._

Jiminបេីកភ្នែកមកវិញ ទាំងរង្ងាក់រង្ងេីល វិលមុខធឺងធោងថែមទាំងឈឺ ចុកស្ពឹកពេញមួយតួខ្លួន ដូចជាត្រូវគេវៃ១០០ដំបងអញ្ចឹង។

រាងកាយរបស់ជីមីន គឺកំពុងតែគេងផ្កាប់ ទៅនឹងពូកទន់ៗពណ៌ប្រផេះ ទាំងរាងកាយពោលពេញ ទៅដោយស្នាមជាំបែកស្វាយតូចៗ រួមជាមួយនឹងស្នាមធ្មេញត្រង់កញ្ចឹងក ស្មា ត្រគៀក កំពួនជេីង នឹងកែងជេីង។

អ្វីដែលគួរអោយចាប់អារម្មណ៍ទៀតនោះគឺ អ្នកដែលមាននាមជាBossសម្អប់នោះ កំពុងតែអង្គុយដោតពីក្រោយ រាងកាយដែលមានសាច់ដុំ ហាប់ណែន ព្រមជាមួយនឹងរាងកាយដែលពោលពេញទៅដោយញេីស សីមសេីមមួយតួខ្លួន មិនខុសអីពីរាងតូចប៉ុន្មាននោះទេ។

មិនដឹងថាជុងហ្កុកចាប់ផ្ដេីមរឿងនោះ តាំងពីពេលណាមកនោះទេ តែរហូតដល់ម៉ោងជិត4-5ភ្លឺទៅហេីយនាយនៅតែ មិនព្រមឈប់ទៀត។

<Bo...Boss?>Jiminបេីកភ្នែកធំៗទាំងភាំងជាខ្លាំង

<ងេីបហេីយមែនទេអូនសម្លាញ់?? >Junggukអោនមកខ្សឹបសួរដាក់ត្រចៀករាងតូច ទាំងមានស្នាមញញឹម

<Errrssss.....អ៊ាក់!! >Jiminថ្ងូររង្ងំក្នុងបំពង់ក ទាងរាងកាយរង្គេីលចុះឡេីង តាមចលនារបស់អ្នកខាងលេី

<បងប្រាប់អូនប៉ុន្មានលេីកហេីយ ថាអូនមិនត្រូវចេញទៅណានោះទេ មិនត្រូវសូម្បីតែគិត....តែអូនហ៊ានរត់ចេញពីបង....ក្លាហានណាស់PARKJIMIN!>

<Urghhhh....ErsssssHmmmm....ការងារខ្ញុំធ្វេីរួចហេីយ ហេ...តុអីខ្ញុំទៅមិនបាន?? ឈឺ!! ថ្នមៗតេីបានទេ?>Jiminយកដៃខ្ញាំភួយទប់លំនឹងទាំងដេកថ្ងួចថ្ងូរមិនឈប់

<ទៅណា?? ចង់ទៅដោយមិនប្រាប់មួយម៉ាត់អញ្ចឹងឬ?? >Junggukសួរបែបនៅខឹងនៅឡេីយ ព្រោះយប់នេះគេមិនបានគិតថា លេងស្រួលៗជាមួយនឹងជីមីននោះទេ គេត្រូវតែប្រដៅរាងតូចម្ដង ដែលហ៊ានធ្វេីអ្វីដែលខុសជាខ្លាំង ដែលចង់រត់ទៅដោយមិនប្រាប់មួយម៉ាត់ ទោះជាប្រាប់ក៏មិនបានទៅដដែរតែយ៉ាងណា រាងតូចគឺហ៊ានពេកហេីយ