📎Short Novel🚫

📍I'm not easy📍

_Room_

<កុំមកធ្វេីឯងប្រកាន់ខ្លួនអី...ខ្ញុំធ្លាប់ប៉ះហេីយតេី>Junggukលេីកដៃទាំងព្រមទៅចាប់ក្រសោបចង្គេះតូចដោយនិយាយសម្លេងថេីរៗទាំងបបូរមាត់ក្រហមច្រាលៗញញឹមសមបំណង​

ទោះជាថ្ងៃមុនប៉ះរួចហេីយក៏ពិតមែន ក៏គេគ្មានគំនិតថានឹងប្រលែងជីមីនចេញពីកន្ដាប់ដៃរបស់ខ្លួនដែរ គ្រាន់តែចង់ប្រលែងអោយកូនចាបតូចមួយនេះបានសង្ងំសុខស្រួលមួយពេលតែប៉ុណ្ណោះ។​មនុស្សស្អាតសាច់ទន់ខ្ចីល្វក់បែបនេះគិតថាមួយដងវាគ្រប់គ្រាន់ដែរឬ?​

អ្នកដទៃមិនបាច់រាប់ឈ្មោះចូលទេព្រោះវាគ្មានប្រវត្តិ!​តែកូនតុកក្តាមួយនេះចាត់ទុកថាជារបស់ពិសេសទៅចុះ។​

ជួបហេីយត្រូវតែជួបទៀត​..គឺចូលមកបានតែចេញទៅវិញមិនបានទេ។​

<ខ្ញុំ...ខ្ញុំខ្លាចហេីយ!​ខ្ញុំសុំទោស...ហុឹក!​>Jiminរួញកទាំងពេបមាត់យំ​។​គេមិនបានគិតថាទីនេះជាខ្សែខាងបុរសម្នាក់នេះទេ..គេត្រូវការជំនួយ!​គេចង់បានយុត្តិធម៌តែបេីអោយមកជួបរឿងកម្មពានេះទៀតគេសុខចិត្តមិនមាត់មិនកបន្តទៀតក៏បាន អ្វីដែលគិតចេញនៅពេលនេះគឺចង់ចេញអោយឆ្ញាយពីជុងហ្គុក

<Hmmm..យំធ្វេីអី?​ថ្ងៃមុនឃេីញឯងយំពេញមួយយប់..មិនហត់ខ្លះទេឬ?​គ្មានអ្នកណាបង្ខំឯងទេ​..បេីឯងចេះយល់សាច់ការនោះ>Junggukទម្លាក់ទឹកមុខរួចក៏លេីកដៃជូតទឹកភ្នែកលេីថ្ពាល់ប៉ោងៗក្រហមសាច់ទន់របស់ជីមីន

<...ហឺ!​!​>Jimin

<...ធ្វេីជាមនុស្សរបស់ខ្ញុំទៅ  ឯងនឹងមិនមានបញ្ហា>Jungguk

<...អត់ទេ!​>Jiminក្រវីក្បាល

<ហឹម..កូនឆ្មាក្បាលរឹង!​!​>Junggukដកដង្ហេីមវែងដែលខ្យល់មួយខ្សាក់ធំនោះប៉ះសាច់កញ្ចឹងករាងតូច។​អ្នកដែលមានកម្ពស់ទាបល្អិតនោះក៏រួញកសារជាថ្មីដោយកាយនៅញ័រញាក់នៅឡេីយ

<...ខ្ញុំឈប់ប្ដឹងហេីយ...ខ្ញុំ..ខ្ញុំទៅផ្ទះវិញ!​ខ្ញុំមិនរករឿងលោកទៀតទេ>Jiminនិយាយសម្លេងញ័រៗដោយការអង្វរក

<..ជុប៎!​!​តែឯងក៏រករឿងរួចហេីយ..គិតយ៉ាងមិចវិញ?​>Junggukថេីបថ្ពាល់ជីមីនមួយខ្សឺតមុននឹងសួរបញ្ជាក់