açıkçası ifşalanmak o kadar da umrumda değildi, umrumda olan şey yalnızca bana olan bu takıntıydı.
gözlerim delicesine şişmişken yerimden kalkıp aynada kendime bakmıştım kısa bir süre.
onu hayatımda istemiyordum, ne yapmalıydım?
ne yapacaktım?
dava etmeli miyim?
belki de en doğrusu bu olurdu.
beklemediğim bir şekilde kapı zilini işittiğimde çalışanlarımızdan birinin açtığını ve duymak istediğim son sesin çığlığını işitmiştim.
“ben geldim! bize birkaç atıştırmalık aldım.”
roseanne kesinlikle sabrımı sınıyordu.
