Bir süre ikimizde sessiz kaldık.
Söyleyecek çok şeyim vardı ama kendimi bir türlü serbest bırakıp konuşamıyordum.
Kısa bir süre sonra yönünü tamamen bana döndüğünü hissettim ama zümrütlerine bakmaya çekindim.
Onu ne kadar çok kırdığımı yeni yeni anl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💔 Ne seni unutacak kadar zaman geçecek. Nede geçen zaman seni unutturmaya yetecek. Zaman alışmayı öğretir ama UNUTMAYI ASLA.
"Arkamda her şeyi bilen birini bırakamam üzgünüm ama seni öldürmem gerek" bunu söylememle Semih'in gözleri şaşkınlıkla büyüdü.
"Ney!" Dedi efenim diyen Aslan kral tonlamasıyla.
Elimi cebime attığımda bakışları elime kaymıştı.
Bakışları o kadar komikti ki bu şakayı daha fazla uzatamadım.
Cebimin boş olduğunun göstermek için cebimin içini dışarı çıkardım.
Gözlerinde artık başka bir duygu vardı:Merak.
Belli ki ne yaptığımı anlmamıştı. Peki haksız mıydı? Hayır.
"Şaka yaptım yaa sakin ol."Dedim gülümseyerek.
"Sen deli misin?"
"Yani çokta normal olduğumu iddia edemem tabi ama neyse konumuz bu değil." Elimle hala dışarı sarkık duran cebimi gösterdim. "Sen planlarımızı bozduğun için ben de maalesef beş kuruş yok görüyorsun ki o yüzden hesabı sana kitlemiş gibi olucam ama kusura bakma artık.Haa şunu da aldım."Dedim elimdeki şalgam şişesini sallayıp "helal et sen zaten içemezsin bunu o yüzden sorun yoktur diye düşünüyorum ve artık yavaştan kaçıyorum."
"Nereye?"
"Eve."Dedim ve yürümeye başladım.
Yürürken bir yandan ona dönmeden konuştum. "Hesabı da merak etme ödeşiriz"
"Haa bir daha karşıma çıkacaksın yani"
"Şu gözünü sevdiğimin kaderi öyle cilveli ki Kılıçsoy önümüze neler çıkarır hiç birimiz bilmeyiz.Tekrar sağol yemek için" Diye bağırdım artık iyice uzaklaştığım için ve bir şey demeden yürümeye devam ettim.
Yemek yediğimiz yerden ana yola inen yokuştan yürürken ellerimi cebime attım.
Hava iyice serinlediği için verdiğim nefes buhar oluyordu.
Cebimdeki telefonu çıkarıp Barışı aradım.
Neyseki bekletmeden hemen açtı.
"Asya naptın?Nerdesin?"
"Çıktım yuvadan merak etme.Şuan bizim her zaman gittiğimiz köftecinin yokuşundayım beni alsana burdan"
"Tamam tamam merak etme yakınım zaten.Sen ana yola inene kadar gelirim"
"Tamamdır dedim" ve başka bir şey demeden telefonu kapattım.
Tekrar yürümeye devam ederken kulaklıklarımı taktım kulağıma ve müzik açmak için uygulumaya giriş yaptım.
