HIDE IN THE MOONLIGHT

Rozdział 10

Ta noc była niczym koszmar. Siedziałem na łożu, a żołnierze i służba sprzątali trzy ciała skrytobójców oraz dwóch zamordowanych gwardzistów, którzy powinni strzec mojej komnaty. Obaj mieli poderżnięte gardła, a ich krew zalała posadzki na korytarzu. Obok mnie siedziała matka, pocierała czule moje ramiona i coś mówiła, jednak nie docierało do mnie znaczenie jej słów. Jakbym był pod wodą.

Nie słyszałem, nie widziałem, nie oddychałem.

Przed oczami widziałem tylko postać Kuu, skąpaną w mroku i krwistoczerwonym blasku jego oczu i tatuaży. Zabił ich z taką łatwością, bez chwili wahania, bez skrupułów. Nie stanowili dla niego żadnego zagrożenia, żadnego wyzwania. Jakby tylko chciał, mógłby zabić nas wszystkich. Mnie, mojego ojca, mojego dziadka i pradziadka. Jednak tego nie zrobił, czego nie byłem w stanie zrozumieć. Był potężny, był bardzo potężny. Dlaczego więc pozostawał bierny te setki lat?

– Amadeusie. – Matka ścisnęła mocniej moje ramię. Spojrzałem na nią, jakbym widział ją po raz pierwszy w życiu. – Nie powinieneś tutaj dzisiaj spać. Nie powinieneś spać sam. Może spędź dzisiejszą noc w komnacie Mabel? Podwoimy liczbę strażników, niech was...

Pokręciłem głową, więc umilkła.

– To tylko niepotrzebnie naraziłoby Mabel. Oni chcieli mnie zabić, matko – wyszeptałem. – Gdyby nie Kuu, to moje ciało by stąd zabierano.

– Nie mów tak strasznych rzeczy.

– Kiedy to prawda. Ocalił mi życie.

– A gdzie jest teraz? Zniknął. Może był w to zamieszany...

– Nie bądź śmieszna – powiedziałem trochę zbyt ostro. – Gdyby chciał mojej śmierci, już dawno bym nie żył. Wygnałem go z zamku, bo mnie przeraził. Jest... Jest bardziej niebezpieczny, niż się tego spodziewałem, a jednocześnie... Nie rozumiem, dlaczego jeszcze nas wszystkich nie zabił.

– Mówisz same okropności, Amadeusie. Dobrze się stało, że nie chcesz już trzymać tego potwora przy swoim boku, jednak... Nie powinieneś puszczać go wolno. Poślij żołnierzy, niech go pochwycą i zamkną z powrotem w celi.

Pokręciłem głową.

– Obawiam się, że tylko skazałbym ich na śmierć.

– Więc co zamierzasz zrobić?

– Nie wiem – wyznałem. – Chyba muszę zaczerpnąć rady od kogoś, kto zna się na Bóstwie.

☾⋆

Z samego rana rozpocząłem przygotowania do opuszczenia zamku. Kazałem wezwać Kala, by w jego towarzystwie udać się do szamana. Nie zamierzałem tam wracać już nigdy, jednak sytuacja była na tyle poważna, iż musiałem się przemóc, przeprosić Nuri i znowu poprosić go o pomoc. Ubrałem się z pomocą służby i gdy już miałem opuścić komnatę, do której przeniosłem się tymczasowo, rozległo się pukanie do drzwi.

– Wasza Królewska Mość! – zawołała służąca. – Przybył jakiś mężczyzna. Twierdzi, że Wasza Wysokość będzie go oczekiwał.

Skinieniem dłoni nakazałem otworzyć drzwi i spojrzałem na kobietę.

– Wzywałem Kala do siebie – odparłem.

– To nie lord Kal, panie – odpowiedziała, pochylając się nisko. – To jakiś szaleniec. Stoi od świtu pod bramą i uparcie twierdzi, że Wasza Wysokość będzie go oczekiwał.

Poczułem dreszcze, które przeszły wzdłuż mojego ciała.

Pierwszą osobą, o której pomyślałem, był Nuri, ale to niemożliwe, żeby przewidział, iż będę chciał się z nim dzisiaj zobaczyć. Przy mojej ostatniej wizycie powiedział, że mnie oczekiwał, jednak... Nie, to nie było możliwe. Chyba że sam Kuu się do niego udał.