thuis ft. Bankzitters

het komt wel goed, je hebt ons

"Wat is er gebeurt, wie was het?" Vraagt Raoul, Nova fluistert "Elias". Raoul leunt naar achter, "Elias, je broer?". Nova is stil ze staart uit het raam, met haar nagels krapt ze tegen haar arm. Het blijft stil tot Raoul vraagt "Kende je hem goed?"
Nova knikt "Hij wilde weg gaan, maar hij wilde mij niet achter laten. Als ik 18 was zou ik naar hem toe gaan en verhuizen naar Frankrijk." Zei nova terwijl er glimlach op haar gezicht verscheen.  Hij was de eenige die er was maar toen vertrok hij, opeens uit het niets en liet hij niks meer van hem horen. Hij was niet alleen mijn broer maar ook mijn beste vriend."

Nova begon weer te huilen, haar nagels waren nu zo hard tegen haar arm aan het krappen dat er een wond ontstaat. Raoul sloeg een arm over haar heen. "Het is oke" zei hij met vertrouwelijke stem. Nova gaat op zijn schouder liggen. "Hij zei dat ik niet moest getuigen, hij vondt dat ik al te veel had gedaan, dat ik een kut zusje was."
"Dat ben je niet, hun zijn gewoon een kut familie. Je moet niet naar hem luisteren, hij is ook nog maar 17 het is niet dat hij veel weet."
Nova lacht, daar heeft hij wel een punt. "Het komt wel goed, je hebt ons." Hoort Nova nog net voor dat ze in slaapt valt.

6 uur later komt Koen naar beneden. "Goedemorgen slaapkoppen." Raoul en Nova schrikken wakker en staan op. "Echt schattig, hoe jullie lagen." "Ja, ja" mompelt Raoul terwijl hij een bakje koffie inschenkt.

"Fuck," zegt Nova terwijl ze wat water pakt "ik moet naar school". Ze loopt naar boven en maakt zich klaar, als ze op haar fiets wil springen komt Koen aan. "Ik breng je wel even".

"Nova mag ik iets vragen?" Vraagt Koen zodra ze het terein afgereden zijn. "Tuurlijk, wat is er?"
"Nou, Matthy zei dat je voor altijd bij ons wou blijven. Maar je weet dat wij ook uit huis gaan. Het liefst heb ik ook dat je blijft maar de rechtzaak is al over een week en daarna moet jij weg." Zegt Koen, hij hoopt dat Nova het snapt, hij en de jongens kunnen ook niet een kind opvoeden.
Nova weet het wel, maar ze vindt het toch moeilijk, de laatste paar weken waren de beste uit haar leven. Ze moest naar een leven waar ze echt tegenop zit.

"Ik weet het, maar ik ben bang Koen, ik weet niet waar ik naar toe ga." Zegt Nova met een trillende stem, ze kan niet gaan huilen, niet nu.
Koen blijft stil, hij weet niet goed wat hij moet zeggen. Na 1 minuut stilte begint Koen toch te praten, "Weetje Nova, ik kan moeilijk zeggen tegen je wat er gaat gebeuren want dat weet niemand. Maar ik kan je wel zeggen dat je altijd welkom bent bij ons en dat als het niet goed gaat je altijd naar ons kan toe komen."
Nova kijkt naar Koen, ze is zo dankbaar voor hun allemaal.