Take A Rest On My Shoulder

Chapter 32

DENIECE POV.

"I save you. I fulfill m-my promise," wika nito at tuloy-tuloy ang pagbagsak niya sa lupa.

He spit a blood. Napatitig ako sa mukha niya at nagwala. Hindi ito maaari! Umiling ako habang walang humpay pa 'rin ang pag-agos ng luha ko.

"What a mess," Mr. Montefalco mumbled and pointing the gun in me. Tumulo ang luha ko habang nakatitig sa kaniya. A gritted my teeth while looking his satisfying smile.

Now, I finally saw a demon.

"Demonyo ka!" sigaw ko sa rito at pilit na kumawala sa gapos ko. Natigilan siya sandali pero nang makabawi ay bigla na 'lang siyang tumawa ng maglakas.

"Aba, grabe ka naman miss. Napaka-agressive mo naman," nakangiti nitong ani at muling kinasa ang baril. Napalunok ako ng itinutok niya 'yon sa 'kin.

"Gusto ko 'yan, palaban ka 'rin pala." Ikakalabit na niya ang gatilyo.

Kunti na 'lang...

Kunti na... lang...

Napapikit ako ng marinig ang putok ng baril. Gulat man ay napamulat ako. Dahan-dahan kong inangat ang ulo ko at nakita ko ang nakahandusay na katawan ni Mr. Montefalco ng dugo kaya napaatras ako.

Napatingin ako sa may baril sa kaniya. May katandaan na 'rin na babae at may hawak siyang baril; maiksi ang kaniyang buhok at hanggang balikat 'lang 'yon. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa baril habang wala namang humpay ang pagbagsak ng luha niya. Natulala ako habang nakatingin sa kaniya.

Nalipat ang tingin ko sa mga tauhan ni Mr. Montefalco, they didn't move even an inch. Shocked envelopes me while looking the woman Infront of us and a question arise; bakit kaya hindi nila nilabanan ang taong pvmatay sa boss nila?

Ilang sandali pa ay pumasok na 'rin sa wakas ang mga pulis. Nagsitaasan agad ng kamay ang mga naroon. Agad naman nila akong makakalas sa tali kaya dumiretso agad akong lumapit sa kaniya.

Bakit ngayon 'lang kayo?

"P-Pakiusap t-tumawag kayo ng ambulansya," humihikbi na turan ko habang hawak-hawak ang kamay niya.

"Honey, I'm really sorry at n-ngayon 'lang s-si M-Mommy. L-Lumaban ka, parating na ang ambulansya," wika ng babae at hinaplos nito ang mukha ni Eros kaya napatitig ako sa mukha niya.

"M-Mom sorry," turan nito at saka umiyak. "Tungkol k-kay Cecile, s-sorry." Humalo ang luha niya sa sariling dugo nito. Wala 'rin akong nagawa pa kundi ang umiyak na 'lang.

"N-No son." Umiling ito. "Wala ka'ng kasalanan sa pagkamatay ng kapatid mo. Wala. Patawad at ibinunton ko ang lahat ng galit ko sa 'yo." Patuloy pa 'rin sa pag-iyak ang Ginang at saka niyakap si Eros.

Lumalabo na 'rin ang mga mata ko dahil sa pag-iyak ko. Bakit kami hahantong sa ganito pa?

"D-Den-Den," paos na tawag nito sa 'kin. Pinahid ko naman ang mga luha ko at lumapit sa kaniya.

"Hm?" tanong ko. Kahit ulit ko nang inalis ang luha sa mga mata ko ay wala pa 'rin itong humpay sa pagtulo.

"U-Until my last j-journey. Masaya ako at natupad ko ang pangako kong proprotektahan kita," wika nito at saka muling umubo ng dugo kaya napailing ako habang umiiyak.

Biglang bumukas ang pinto at pumasok doon si Lianne. Dumako ang tingin niya sa 'kin kaya dumiretso itong lumapit sa 'kin at hinawakan ang mukha ko.

"Maayos ka 'lang ba?" tanong nito. I nodded. Tumingin ako sa direksyon ni Eros kaya nabaling doon ang tingin niya.

"Mas nanganganib siya, kailangan niya ng tulong." Agad na tumayo si Lianne at lumapit kay Eros. Agad siyang lumuhod at saka hinawakan ang ang katawan ni Eros.