Aylar geçmiş, ben yine sende kalmışım. Benim takvimimin sayfaları bir tek sende eksilirmiş gibi. Bıkmadan, usanmadan o son günümüzü yaşıyorum ben hâlâ.
Peki ya sen sevgilim? Eskilerde kalmış bir ben vardı hani, sana kızsa da her gece koynunda uyuyan, uyutan. Bir kız vardı hani, kalbinin başkentine adını veren. Bir kız vardı ve sen onu hiç sevmezdin.
Belki hiç öpemedi avuç içlerindeki çizgileri ama biliyor musun, öpebilmek için her şeyini verirdi ki o hiçbir şeye doyamamıştı. O yaşayamadığı hayatını avuçlarına bırakırdı, gözünü dahi kırpmadan.
O hep birilerinin sevgisi için çabalardı ama herkesi de nedensiz severdi. Sevginin kazanılacak bir şey olmadığını en iyi o bilirdi fakat senin sevgini kazanmak için hep kendini eksiltti.
Bir gece gelip benden seni dinlemeni isterdim.
Bir gece olur da aklına gelirsem sakın ola kendini suçlama çünkü ben bu hayatta tutunacak bir dal arar dururdum, buldum. Senin sevgine tutundum.
Gözlerindeki elayla yeşilin dansına, dudaklarındaki çizgilere, en çok da o belirsiz gamzelerine tutundum.
Herneyse, her şarkıda, her yağmurda.. söz veriyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
kaybedenler kulübü
Poetryara sıra içimizde bir şeyler birikir de dökmek isteriz fakat biliriz ki kimseler anlamayacak hatta dinlemeyecektir, bende satırlara dökmek istedim. biyografimdeki linkten spotify hesabıma ulaşabilir ve kitabın çalma listesine göz atabilirsiniz.
