Nefesim daralıyor, her sinirlediğimde babam gibi kaybediyorum benliğimi.
Kafamın içi susmuyor ama hiç yansıtmadım yüzüme, göz yaşlarım hiç annemin gözleri önünde akmadı.
Bir gece ansızın derler ya hani, tam öyleyim şimdi. Şu sigara bile uyuşturmuyor beynimi. Oysa biliyorum yaklaşık birkaç gün sonra aynı hissetmeyeceğimi.
Fakat insan bir süre sonra yoruluyor Süveyda; hissetmekten, hissedememekten, hissettirmemesi gerekirken. Bende isterdim biri de bakışlarımdan anlasın, çıkarsızca nasıl hissettiğimi sorsun.
Ama bazı kız çocuklarının kaderidir; yalnız doğup yalnız ölmek. Biz beceremeyiz sevmeyi, sevilmeyi. Siz yine de her gece saçlarınızı okşamayı unutmayın, olur mu?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
kaybedenler kulübü
Poesiaara sıra içimizde bir şeyler birikir de dökmek isteriz fakat biliriz ki kimseler anlamayacak hatta dinlemeyecektir, bende satırlara dökmek istedim. biyografimdeki linkten spotify hesabıma ulaşabilir ve kitabın çalma listesine göz atabilirsiniz.
