Gerçek Ailem (Lamia)

15

Merhaba canımın içleri yeni bölümle karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz. Bu arada şunu da söylemek istiyorum. Arkadaşlar neredeyse hiç yorum yapmıyorsunuz. Seviyor musunuz yoksa sevmiyor musunuz anlamıyorum. Bir kaç kelime de olsa yazın şuraya ki bende görüşlerinizi anlayabileyim. O zaman uzatmadan başlayalım.

2 ay sonra

Evet aradan iki ay geçmişti ve biz şu anda annem, babam, Kayra abim, Beril ve ben abimin odasında yapılan DNA testinin sonuçlarını bekliyorduk. Kimseden çıt çıkmıyordu. Herkes düşünceliydi. Kimse konuşmuyorken ben size olanları anlatayım.

Bu iki ay içerisinde Beril gerçekten de bizimle birlikteydi. Tam da düşündüğüm gibi hamile olduğunu öğrenir öğrenmez para için ailesini bırakıp yanımıza gelmişti. Burada da istediğini alıyordu. Tabii ki bir süreliğine. 

Babam asla onunla konuşmuyor ve herhangi bir şey isterse çalışanlara söylüyordu. Annem de her ne kadar konuşmak istemese de doğum yapmış bir kadın olarak ona yardımcı olmaya çalışıyordu. Abilerimin hiç biri onun olduğu ortamda bulunmuyor. Berkay ise ne zaman görse direkt benim yanıma geliyordu.

Baran. Baran'ın her ne kadar depresyona gireceğini düşünsem de o geceden sonra kalkmış ve hiç bir şey olmamış gibi okula gitmişti. Beril'le ise sadece bir defa odasına gidip konuşmuş sonrasında hiç muhattap olmamıştı.

Beni bu süreçte en çok şaşırtan Beril'di. İlk haftalarda ne kadar kasıla kasıla gezse de sonraki haftalarda bir durgunluk çökmüştü üzerine düşünceliydi sanki.

Beni sorarsanız ben aynı devam ediyordum. Elimden geldiğince umursamamaya çalışıyordum.

Ben bunları düşünürken içeri giren hemşireyle bakışlarım ona döndü ve herkesle beraber dikleştim. Hemşire kağıdı abime verip gittiğinde heyecanla ona döndük. Kağıdı hızlı bir şekilde açıp incelemeye başladığında ilk önce kaşları çatıldı. Sonrasında derin bir nefes verip kağıdı kenara bıraktı ve bize döndü.

"Bebek Barandan"

Abimin söylediğiyle içimizdeki bir parça umut kırıntısı da yerle bir oldu. Ben şimdi ne olacağını düşünürken Beril ben demiştim bakışları atıyordu. En sonunda sessizliği bölen babamın konuşması oldu.

"Bu zaten beklediğimiz bir şeydi. Aynı şekilde bebek doğana kadar devam edeceğiz. Anlaşıldı mı?"

Herkes kafasını onaylar biçimde salladı ve babam Kayra abime bir kaç şey daha söyledikten sonra odadan çıktık. Arabaya doğru ilerlerken herkes kendi kafasının içindekiyle yüzleşiyordu. Arabaya bindiğimizde de bu değişmedi.

Her ne kadar bu hepimizin beklediği bir şey olsa da yine de Baran'a söylemekten çekiniyordum. Çünkü o sanki bebekle hiç bir alakası yokmuş gibi davranıyordu. Her ne kadar onu kabullenmekte zorlanması anlaşılabilir olsa da onunla bağını koparmasını istemiyordum. Zaten Beril'in çocuğu sadece para almak için bir kukla gibi kullandığı ortadayken Baran'da bunu yaparsa o çocuğun yaşayacağı hayal kırıklığını çok iyi biliyordum.

Çünkü bir çocuğun  anne ve babasıyla bağı yoksa hayata karşı inancı da olmuyordu.

Ben bunları düşünürken eve varmıştık. 

Allah'tan evle hastane arası yakın. Malum çıktığınız yok ya. Benzin parası da eklenmesin üzerine.

Aaaa kız sen mi geldin? Bende diyorum hayatımda bir gereksiz eksik. Doldurmak için geldin herhalde.

Espri seviyen zaten dipteydi. Ben gidince eksilere düşmüş. Senin çevrendekiler nasıl dayanıyor bu aptallığa anlamıyorum.

Başladı yine ya. Kes Nagehan kes.