conSTELLAtions fade in dark

3. Nie Stelluj mi tu!

Nie wiem jak to się stało, aczkolwiek usnęłam równie szybko co Blake. Miałam tylko na chwilę przymknąć powieki, które mi ciążyły mi niemiłosiernie.

Usłyszałam krzyk i w tym samym czasie z Blake'iem wstaliśmy na równe nogi.

- Co się dzieje! - krzyknęłam nie kontaktując. Moje oczy powędrowały w stronę biurka przy którym stał nikt inny jak mój brat Xan.

- AAAA! - krzyknął po raz drugi. - Blake?! Stella?! Co on tu robi?! - krzyknął wskazując palcem na przyjaciela. Zerknęłam zakłopotana na bruneta, który wydawał się rozbawiony tą sytuacją. - Odpowiedzcie!

- Xander to nie tak jak myślisz... - zaczęłam, ale nie dane było mi dokończyć.

- Ty się nie odzywaj karaluchu! - odpowiedział mój brat nadal wydzierając się w niebo głosy.

- Stary nie krzycz tak. - powiedział Blake, który najwidoczniej świetnie się bawił. - Wpadłem na chwile do ciebie, ale spałeś więc pomęczyłem twoją siostrę.

- Ta, a ja kurwa papież. - West przewrócił oczami na histerię brata. - Czego byś tak wcześnie ode mnie chciał? Poza tym czemu kurwa leżałeś na brzuchu Stelli, a ona cię obejmowała?! - znów zaczął się drzeć. Miałam już dość tego dnia.

- Tak jakoś wyszło.

- Tak jakoś wyszło. - przedrzeźnił go. - Zabije cię kurwa i ciebie też. - wskazał palcem na mnie.

- Nie histeryzuj. - powiedziałam do Xandra.

- Sama nie histeryzuj! Czemu z moim przyjacielem! Boże gdzie ja popełniłem błąd... - wyglądał jakby miał conajmniej się zaraz porzygać. Biedny. Będzie mieć traumę. Ale to on wchodzi bez pukania do mojego pokoju. - Idziesz ze mną. - pokazał palcem na West'a. - Z tobą natomiast mam do pogadania. Szykuj się do szkoły bo się spóźnisz kretynko!

- Musisz się uspokoić Xan, nic się nie stało. - wywróciłam oczami i stałam z założonymi rękami. Blake nieźle się bawił śmiejąc się pod nosem, a para szła z uszu dla Xandra.

- Ja ci zaraz powiem co się stało siostro. - powiedział coraz bardziej się gotując. - Ubieraj się do szkoły i jedziemy. - pokiwałam głową, a chłopcy wyszli z mojego pokoju przez łazienkę. Przebrałam się w ciuchy w których mogłam iść do szkoły i nie wyglądać jak totalny menel, a makijaż zrobiłam mocniejszy niż zazwyczaj, ponieważ cera ostatnimi dniami ze mną nie współpracowała. Popsikałam się swoimi perfumami i zbiegłam na dół, aby chwycić termos z kawą i powoli wychodzić z domu. Założyłam swoje czarne conversy, które przeszły ze mną więcej niż ktokolwiek inny. Wyszłam na podwórko na którym stał samochód brata. Od razu się tam pokierowałam. Poczułam nieprzyjemny uścisk w brzuchu, ale otworzyłam powoli drzwi i usadowiłam się na fotelu pasażera. Xander miał zaciśnięte zęby, a wzrok wlepiony w przednią szybę. Zapięłam pasy drżącymi dłońmi i czekałam jak na skazanie.

Odjechaliśmy spod domu w ciszy. Wyłamywałam palce i czułam żółć podchodzącą mi do gardła. Stresowałam się reakcja brata na to co zastał w moim pokoju. Niby to nic, ale on mógł dostać jakiejś traumy.

- Powiesz coś? - zapytałam go. - Czy będziesz tak mnie torturować ciszą?

- To drugie. - westchnęłam bo czasem naprawdę ciężko mi się z nim gadało.

Założyłam ręce pod piersiami wsłuchując się w cichą melodię dobiegającą  z głośników auta. Podjeżdżaliśmy pod moje liceum, więc chwyciłam w dłonie plecak i chciałam już wysiąść, ale zatrzymał mnie donośny głos Xandra.

- To głupi pomysł Stella.

- W sensie? - zapytałam spoglądając na niego z przerażeniem w oczach,

- Nie powinnaś się z nim umawiać. - wreszcie spojrzał na mnie, a jego postawa wyrażała jedynie złości frustracje.

- Niby dlaczego?

- On... on jest inny niż ci się wydaje młoda. Znam go lepiej niż sądzisz.

- Jesteś tego pewny? - prychnęłam.

- Tak i wiem, że on nie nadaje się do żadnych związków. Mimo, iż teraz okazuje ci zainteresowanie to niedługo mu się znudzisz, a ja nie chcę żebyś cierpiała, rozumiesz?

- Nie Xan, nie rozumiem. Jesteś zazdrosny? Bo co? Bo „zabrałam" ci przyjaciela? - zrobiłam cudzysłów w powietrzu patrząc na niego z kpiną.

- Stella...

- Nie, nie Stelluj mi tu! - krzyknęłam.

- Rób jak chcesz siostra, ale później nie przychodź do mnie z płaczem i nie mów, że miałem rację.

- Nie zrobię tak, cześć. - wyszłam z samochodu i trzasnęłam mocno drzwiami. Podminowana poszłam w stronę budynku szkoły mając już serdecznie dość tego cholernego dnia.

***

Wracając do domu czułam się wykończona po całym dniu w placówce. Było już ciemno, a autobus, którym zazwyczaj wracałam do domu uciekł mi sprzed nosa, ponieważ profesor Adam miał mi jak zwykle do zarzucenia, że mam pracować więcej bo moje oceny z biologii są średnie. Schowałam dłonie do kieszeni bluzy. Szłam boczną ścieżką drogi, mało aut przejeżdżało tędy ze względu na to, że kilka kilometrów dalej była lepsza i szybsza trasa wybudowana do samego centrum Detroit.

Zaczęłam się niepokoić, gdy straciłam z oczu lampy uliczne. Nigdy nie lubiłam chodzić sama po ciemku. Naoglądałam się w swoim życiu za dużo horrorów żeby teraz być w stu procentach spokojna, że nic mi się nie staje bo psychopatów na tym świecie mało nie jest. Kilkanaście metrów za mną zauważyłam czarne auto jadące zdecydowanie zbyt wolno. Przyspieszyłam kroku i narzuciłam na głowę kaptur oraz wyjęłam słuchawki z uszu, aby wszystko dokładnie słyszeć. Już wcześniej zauważyłam ten samochód, ale na początku nie zawracałam sobie nim głowy. Kierowca czarnego Mercedesa przyspieszył co zrobiłam również i ja. Fakt nie miałabym szans gdyby właśnie zaczęli mnie gonić, aczkolwiek próbowałam swoich sił. Niestety to było na nic, gdyż już po kilku sekundach auto zatrzymało się przede mną, a ze środka wysiadło dwóch barczystych mężczyzn. Przystałam na chwilę i zaczęłam robić kroki do tyłu wpatrując się w napastników.

- Pojedziesz z nami ślicznotko. - odezwał się jeden z nich i zrobił krok w moją stronę. Rzuciłam się biegiem w przeciwnym kierunku, ale szybko zostałam złapana. Przyłożyli mi coś do twarzy, a później już nie wiedziałam co się dzieje...

***

Obudziłam się z ogromnym bólem głowy. Otworzyłam powoli oczy, ale w pomieszczeniu było ciemno przez co nic nie widziałam. Chciałam unieść się na nogi, ale zostałam związana jakąś liną w kostkach i nadgarstkach i przywiązana do kaloryfera.

- Kurwa. - przeklęłam pod nosem. Zaczęłam się szarpać w nadziei, że to tylko zły sen. Próbowałam wyrwać nogi z uścisku, ale byłam za mało silna, a lina zbyt mocno ściśnięta. - Halo! Pomocy! - krzyczałam. Nikt mnie nie słyszał. Gorące strugi łez pociekły po moich policzkach. - Boże co się kurwa dzieje. - załkała.

Do pomieszczenia wszedł jakiś facet. Światło się zapaliło, a ja przymknęłam oczy. Powoli starałam się przyzwyczaić do jasności jaka nastała. Zobaczyłam obskurne pomieszczenie zawalone milionem gratów i jeszcze większą ilością... narkotyków? Białe paczuszki znajdowały się na ścianie obok mnie. Uniosłam głowę, a mój wzrok napotkał posturę starszego i siwiejącego już mężczyzny. Był ubrany w czarne spodnie garniturowe, tego samego koloru koszulę i marynarkę, na stopach miał ciemne lakierki, a na palcu serdecznym lewej dłoni znajdował się złoty sygnet. Brodę miał równo przystrzyżoną tak samo jak włosy. Jego oczy były identyczne jak Blake'a, a nos proporcjonalny do twarzy. Wyglądał schludnie i wydawał się rozbawiony. Obok niego stało dwóch wielkich w barkach facetów, którzy również byli ubrani na czarno.

- Witaj Stello. Stello Williams. - odezwał się staruszek patrząc na mnie z góry. - Marnie wyglądasz. Mam nadzieję, że moi chłopcy mocno cię nie poturbowali. - zaśmiał się gardłowo wlepiając swoje ślepia w moje.

- Kim ty jesteś? Co ja tu robię?

- No to wypadałoby się chyba przedstawić. Nazywam się Francesco Spark, jestem dziadkiem Blake'a.