GİZLİ

4.Bölüm"Acı Gerçek"

Güvenli evde son günümüzü geçiriyorduk. Daha doğrusu geçirmiştik şu an hepiniz odalarımıza dağılmış,eşyalarımızı topluyorduk. Birazdan güvenli evden tamamıyla çıkış yapıp yanımıza Lena ve jhon çiftini alıp bizim için ayarlanmış uçakla vatan toprağına geri dönecektik.

Benim işim çabuk bitmişti çünkü yanıma çok fazla eşya almamıştım.
Eşyalarımı topladıktan sonra salona geçmiş, oturmuştum.

Oturup kitap okuyorken telefonumu çalması ile bakışlarım okuduğum kitabın sayfasından ayrılıp telefonuma döndü hızlıca çalan telefonunu elime alıp kimin aradığına baktım.

Arayan kişi babamdı..
Yine bana işi düşmüştü kesin. Nereden mi biliyorum? Çünkü benim babam bana işi düşmediğinde, ihtiyacı olmadığında beni aramazdı.

Yani babam aslında beni seviyordu, önemsiyordu ancak bir gün her şey değişti.Sevgi gitti yerini güvensizlik aldı .O kavga ikimizi ayırmıştı hemde 4 yıl..
Koskoca 4 yıl konuşmamıştık. Beni ne aramıştı ne de görmeye gelmişti.

Bir baba 4 yıl boyunca kızından haber alamadan,onu görmeden rahat edebilir mi? Durabilir mi? Benim babam rahat etmiş, durmuştu..

Bunca yıl sonra
Şimdi neden arıyordu?

Telefonu açtığımda kulağıma
"Aybüke,yardımın lazım!"diyen tok sesi geldi

Bıkmış gibi bir nefes alıp
"Yine ne yaptın?"diye sordum

Yine Musa Gözüpek'in aniden parlaması ile ortaya çıkan sinirli sesi geldi bu seferde,

"Baba ya ne oldu? Sırf uzun süredir konuşmuyoruz diye babalıktan mı çıktık? Hadsiz seni!"

Ben mi hadsizdim?
Sabır,sabır.

Ben de onun gibi sesimi yükselttim
"Benimle düzgün konuş! Karşında 5 yaşındaki bir kız çocuğu yok!"

Babamın kahkası yükseldi ama bu kahka sinirli bir kahkaydı. Şu an büyük ihtimal sinirden kıpkırmızı olmuştu.

"Bana bak! Bir meslek sahibi oldun diye kendini bir bok sanma! Ben senin babanın baban."

Baba? Beni 4 yıldır umursamayan adam bana babalık yapmış oluyor muydu?

Bu adam beni çok yoruyordu.

"Bak baba! Az önce demedim ancak şu an sana hala baba diyorsam sana saygımdandır sakın bunu kaybetme ve haddini de aşma!"

Musa Gözüpek'in derin bir nefes verip konuya girdi

"Şu annenin senin için bıraktığı parayı bana ver! Eğer elden veremeyeceksen banka şifreni ver ben çekeyim çok lazım."

Şaşırmıştım. Annemin parasına dokunmayacaktık. O paranın üstene ekleyip annemin yarım kalan hayalini gerçekleştirecektik. Hayatını kaybetmeden önceki isteği,hayali buydu..

Yüzümdeki şaşkınlık sesime yansımıştı bu halde

"Annemin parasını napacaksın?"diye sordum ve derin bir nefes vererek
"O paraya dokunmak yok demiştik baba. Annemin hayalini gerçekleştireceğiz o parayla."

Yanıt olarak babamın yüksek sesi geldi

"Napacaksam yapacağım sanane bundan? Neyse şöyle açıklayayım bende bu parayla annenin benden istediği şeyi gerçekleştireceğim"

Kısa bir an düşündüm. Ona,babama güvenmeli miydim? Gerçekten bu parayla annemin ondan istediği şey mi gerçekleştirecekti?

Birkaç dakikanın ardından kararımı verdim. Babama güvenecektim. Nede olsa annem üzerinden yalan söylemezdi..