Sztuka zmysłów

214. Jeremiasz i Eliza

Jeremiasz

Mój telefon po wysłaniu wiadomości zaczął dzwonić. Nie spodziewałem się, że to zrobi, ale jak widać coś ją ruszyło. Bardzo chciałem się dowiedzieć co.

- Dobry wieczór Elizo. - przywitałem się spokojnie, chociaż w środku byłem cały w emocjach, że to ona do mnie zadzwoniła. Też mogłem, ale moim krokiem w jej stronę było spotkanie z nią. Nie przychodziła na te spotkania, więc nie wyczuwałem sensu w tym by do niej dzwonić.

- No nie wiem czy taki dobry. Czy w ogóle zamierzałeś mi powiedzieć, że Doro zachorował? - Zapytała z wyrzutem

Jej pytanie mnie zaskoczyło. Nie spodziewałem się, że wie.

- Skąd to wiesz?

- Czy to ważne? Ważne, że nie od ciebie, tak jak wiele innych spraw, których nie dowiedziałam się od ciebie, jak na przykład, że jesteś Erosem.

- Elizo myślałem, że to już mamy wyjaśnione.

- No tak, a to poczekaj, może to, że Joanna jest twoją dziewczyną. - rzuciła obojętnym tonem.

- Elizo posłuchaj mnie proszę. Kiedy powiedziałem ci, dlaczego wybieram siebie zaakceptowałaś mój wybór.

- Bo myślałam, że mówiłeś prawdę, a potem wernisaż i proszę bardzo. - mówiła zdenerwowana, ale mówiła dość cicho.

- Eli chciałbym, żeby zrozumiała, że to co się wydarzyło na wernisażu nie było zaplanowane przeze mnie, a przez Joannę. To ona chciała ci dopiec nie ja. Teraz to wiem i bardzo cię za to przepraszam.

- Nie wyglądało na to, ażebyś się szczególnie opierał jej planowi.

- Eli gdybym mógł cofnąć czas to być może wybrałbym inaczej, ale nie mogę. Jedyne co mogę to porozmawiać z tobą na żywo i bardzo cię proszę daj mi tą szansę. - powiedziałem błagalnie.

- Nie.

- Dlaczego?

- Bo nie jestem w stanie przeprowadzić z tobą tej rozmowy na chłodno. - powiedziała już spokojniej, ale dość cicho. Ledwo ją usłyszałem. - jeśli się z tobą spotkam, to będzie jak zawsze dotkniesz mnie, ja ci na to pozwolę, a potem pojawi się Joanna, albo policja, albo nawet kosmici, żeby znowu pokazać mi, że ty i ja nie powinniśmy się spotykać. - burknęła. - I zapewne mają rację.

- Elizo, może i pojawią się kosmicie, ale z pewnością nie pojawi się już Joanna, to mogę ci zagwarantować. - próbowałem żartem rozładować sytuację i jakoś dać jej do zrozumienia, że Joanny już nie ma na wspólnym obrazku, bez wspominania co się stało.

- Skąd ta pewność. Mam wrażenie, że ona cię śledzi, a z resztą to nie moja sprawa. Nie po to zadzwoniłam w sumie.

- A po co?

- Chciałam zapytać, jak się czujesz... i o Doro, ale jak słyszę to raczej dobrze.

- Jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, to średnio. Mieszkam z mamą, a już to sprawia, że mam dość. Eli chciałem cię przeprosić. - powiedziałem zanim znowu się zdenerwuje.

- Czy jeśli przyjmę twoje przeprosiny, to czy mogę liczyć na spokój? - powiedziała znowu jakoś tak obojętnie.

- Czy naprawdę właśnie tego chcesz Elizo?

- Tak? Nie... Nie wiem. - jęknęła w swoim stylu niczym mała dziewczynka.

Poderwałem się ze stołka, ponieważ poczułem gniew, ale milczałem. Nie chciałem jej spłoszyć. Wyraźnie znowu nie wiedziała czego pragnie.