Latibule| texting

1.1

"Gözlerin kahverenginin en güzel tonu, Tenin tenime yakışacak tek renk"

⭐⭐⭐⭐

Heyecandan ölmemek için derin nefesler alırken tüm havayı sömürmemek için kendimi dışarıya attım.

Kahküllerim gözümün önüne gelirken telefonumun titremesiyle hemen cebimden çıkardım.

Mesaj Arındandı.

Hızlıca mesaja tıkladım.

Arın: Yakalandım...

Mesajı okumam ile birbirinin sırtıma dokunmasıyla arkama hızlıca döndüm.

Ve o an gerçekten öleceğime karar verdim.

Arın Rüzgar Ardınç tamda burnumun dibindeydi.

Elanın en güzel tonu olan gözleriyle tamda gözlerimin içine bakıyordu.

Dudakları yavaşça açıldı.

"Aden Dicle Zehre" dedi yavaş yavaş vurgu yaparak

Hafifçe yutkundum adımı okadar yavaş ama oldukça hızlı söylemişti.

Devam etti.

"Nasip, umarım sana Aden Dicle Ardınç olmak nasip olur" dedi hafifçe, muzipçe.

Kalbim hız sınırını aşmıştı.

Duracaktı, kalbim ilk defa birisi için duracaktı.

Hafifçe gülümsedim, şuan hiçbir şeyi idrak edemiyordum.

Bana onun soy adını almamın nasip olmasını istediğini söylemişti.

Direkt karım ol demişti!

"Nasip, canım nasip bunlar" dedim salaklığım boyut atlamıştı.

Kalbim devreye girince beynim duruyordu.

Ben kalbimle yaşayıp, hareket edip ölüyordum.

"Hımm öyle mi?"dedim kaşlarını kaldırarak.

"Hıı öyle"dedim utançla kavrulan ruhama inat.

Zil kulaklarımda çınladığında, zil ilk defa kurtarıcım olmuştu.

Çünkü durdukça, konuşuyor konuştukça daha çok batıyordum.

"Şey zil çaldı " dedim heyecanım sesime yansımıştı.

Gülümsedi.

"Utangaçken çok tatlı oluyorsun" dedi ve kahküllümü kulağımın arkasına ittirdi.

"İyi dersler Dicle'm" dedi yumuşacık bir sesle.

Dicle ismimi pek kullanmazdım ancak ilk defa ismim kulağıma çok hoş gelmişti.

"İyi dersler Ela gözlü'm" dedim

Şaşkına dönmüş yüzüne bakıp yaramaz bir çocuk gibi gülümsedim.

"Yanlış söylemedim" dedim ve dediğim gibi koşmaya başladım.

Koşarken arkamdan sesini duydum.

"Kaç sen kaç bu, son kaçışın olacak" dedi ardımdan bağırarak.

Osırada ben binaya ulaşmak için olan merdivenleri bitirmiştim.

Binaya girerken ardıma baktığımda bıraktığım yerde duruyordu.

Yüzünde hafif bir tebessümle koşuşumu izlemişti.

Utançla bir kere daha kızarırken binaya girip çıkarken illa ki bir kere tökezlediğim merdivenleri ikişer üçer çıktım.

Ve ilk defa düşmedim.