CAN SIKINTISI /texting

5.2

Selamlarrr ben geldimmm nasılsınız birtanelerim?

Bölümde yazmaya alışık olmadığım bir Seren vardı, ailesi ile yüz yüze olan Seren'di o. Bu yuzden bölüm farklı gelebilir çünkü bana da geliyor. (Kamu spotu bitmiştir?)

İyi okumalar...

Seren Yalçın

Nasıl hissetmeliydim? ilmiyordum. Ağlamalı mıydım ondanda emin değildim sadece...duygularımdan yoksun gibi hissediyordum ancak kalbimin de bir o kadar acıdığını da biliyordum. Evet, kalbim acıyordu ancak ben üzgün veya kırılmış hissediyordum.

Öyle ki karşımda oturan kişi beni doğuran kadın değil de anılarım içinde kaybolmuş, zamana gömülüp benim için bir önemi kalmayan biri gibi geliyordu...bu normal miydi?

Bilmiyordum ancak...gereksiz bir şekilde normal olmasını da ummuştum.

Evet...kendimi anlamıyordum ancak karşımda duran kadın için zihnimi yormakta istemiyordum. O, buna değmezdi.

Onu gördüğümde bir şey dememe izin dahi vermeden kapıyı açmamı söylemiş ardından kendini salona atmıştı. Biz ise karşısına oturmuş bir şekilde ona bakıyorduk. Umarım onunla konuşmama dahi gerek kalmadan geri giderdi. Bir elim kucağım uzanan ancak bakışlarını annemden de ayırmayan Kar'ın başındayken diğeri Miraç'ın avucu içinde kaybolmuştu.

"Kimsin sen?" diyen annemle ona döndüğümde odağının Miraç olduğunu fark etmem oldukça kısa sürmüştü ve Miraç'a fırsat vermeyerek "Sevgilim?" diyerek onu cevapladım seni ne ilgilendirir dercesine. O ise bana bakıp kaşlarını kaldırdı sorgularcasına ardından "Keş misin?" diye sordu.

"Anlamadım?" diyen Miraç'a hızla "Onun gibi birinin yanındaysan keş olmalısındır. Öyle misin?" diye sordu laubali bir şekilde. Ben öne atılacakken Miraç elimdeki baskıyı arttırmış cevaplamıştı onu. "Değilim. Ancak. Size bir keş mi lazım?"

Annem onun ima dolu sözlerine bir cevap vermeyerek bana döndü ardında Kar'a baktı. Ona bakmasıyla Kar'ın hiç görmediğim bir şekilde şiddetle havlaması bir olmuştu. İrkildiğimde onu karnından tutarak kendime çevirdim ve başına küçük bir öpücük bıraktım, "Bebeğim, sakin olmasın." derken. Dediğimi anlamışçasına yüzümü yalayıp sessizleştiğinde gülümsedim. "Aferin benim kızıma."

"Kendine bakamazken o şeye-"

"Sus artık." diyerek onun sessini kestiğimde neye sinirlendiğimi dahi bilmiyordum ancak bir sebebi yoksa hemen buradan gitmek istiyordum. "Neden geldiğini söyle ve git."

"Beni kovuyor musun?"

"Hayır." keskin ses tonum beni dahi şaşırtırken artık onu umursamadığımın daha da farkındaydım. "Sadece sana kapattığın o kapıyı geri açmıyorum."  dediklerimle beni süzmüş sessizleşmişti. Ben ise göz devirerek geriye doğru yaslanmıştım. "İyi misin güzelim?" diye fısıldayan Miraç'a dönerek gülümsedim ve "Oldukça." diye mırıldandım omuzlarımdan kalkan bir yük varmışçasına.

Elini uzatarak saçlarımı geriye attığında bana doğru eğilmiş anlıma küçük bir öpücük bırakmıştı. Çalan kapı bakışmamızı bölerken derin bir nefes alarak ayaklandım. Bu günü böyle hayal etmemiştim... Kapıyı açtığımda beni karşılayan adam ile ellerim uyuşurken yutkunarak "Hoş geldin." diye mırıldandım ancak ikimizde bunun olmadığını biliyorduk.

Çatık kaşları ile içeri girdiğinde direkt
olarak hedefi annem olmuştu. "Beni neden çağırdın? Ve ne işin var burada!?" diye bağırdığında "Evimde bağırma." diyerek araya girip bir yananda Miraç'ın yanına geçerek Kar ile aralarına girdim.