Siz: canım sıkıldı
Siz: o yüzdende sana yazdım
Miraç: ne?
Miraç: kimsin sen?
Siz: anoniminim
.
Derste canınız sıkıldığı için okulun popüler çocuğuna yazarsanız ne olur?
.
.
İyi okumalar..
Romantik #1👑
Yarı texting #1👑
Sevgili #1👑
Sosyal...
Tekrardan yine bir veda yazmak farklı bir his açıkçası. Yine de 4 aylık bir sürenin sonunda yine bir kitabıma veda ediyorum, ediyoruz.
Can Sıkıntısı bir lise kurgusuydu ve başarabildim mi bilmesem de yazmayı ilk defa denediğim bir kurgu türüydü. Ayrıca sevdiğim klişeleri kullanmaktan çekinmediğim, kendini tanımaya çalışan karakterler yazdığım bir kitaptı.
Evet, bazen ben yazmadım, bazen siz sevemediniz ancak bu da bir deneyimdi ve şimdiki tek hedefim daha iyisini yapabilmek.
Burada benimle olduğunuz için çok teşekkür ederim. Bana çok şey kattınız, iyi ki varsınız💛
Bu bir veda, ancak burada olduğumu unutmayın. Sadece okuduğunuz kitabı yazan biri olarak değil dostunuz olarakta buradayım ve ihtiyacınız olduğunda elimden geldiğince yanınızda olduğumu unutmayın lütfen.
Ve yarın içinde sınava girenler varsa umarım istediğiniz gibi geçer.
O zaman...
Ben veda ettim, şimdi sıra sizde...
Son kez iyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Seren Yalçın...
Bir can sıkıntısı ile başlamıştı benim mutluluklarım, gülüşlerim hatta yaşama olan sevgim...ona olan aşkım...
Bir can sıkıntısı, bana hayatımı vermişti.
Şimdi ise yıllar önce gördüğüm rüyanın farklı bir halini görüyordum ve aslında zihnimin bana fısıldadığını şeyi anlayabiliyordum.
Karşımda ruhumun bir yansıması vardı ancak o...o çok farklıydı. Gülümsüyordu bundan 2 yıl önceye tezat olacak şekilde. Hatta öyle gülümsüyordu ki geçmişteki Seren onu görse karşısında farklı biri olduğunu dahi sanabilirdi.
Çünkü ben 20 yaşında olmama rağmen -başkaları bana zarar vermese dahi- biri olarak çok acı çekmiştim...ve bu güzel bir şey değildi.
15 yaşlarımdayken acının insanı güçlendirdiğini düşünürdüm çünkü ben çok acı çekmiştim -aslında sadece terk edilmiştim- yine gülümsüyordum, geceleri ağlama rağmen hem de. Mutlu değildim ve aslında mutlu olmama engel olan tek kişide bendim.
O gece karların başında bekleyen de bendim, büyümeyi -onlarsız büyümeyi- kabullenemeyen de.
Gülümsemelerim gerçek olmaya başlarken bir anda evde yalnız kalmıştım yine, yaşım 16’ydı. Anne dediğim kadın bana veda etmeden gitmişti. Onun gidişi bir çığın var olması için yeterli olan en küçük ses gibiydi ve... o çığ olmuştu.
Tek sorun ise dağında çığla birlikte yıkıldığıydı.
Ben yıkılmıştım.
Bu yıkılış...beni enkazın altında bırakmıştı ve ikonik olanı kimse beni o enkazda aramamıştı bile.
