CAN SIKINTISI /texting

5.3

Selamlarrr ben geldimmm nasılsınız birtanelerim?

Ya ben veda etmek istemiyorummm istemediğim için yazasımda gelmiyor. Zor durumdayım dostlar.

Neyse bölüm yine de iyi olmuştur umarım

İyi okumalar ...

Seren Yalçın

Bazı şeyler geçmişe aitti.

Bu öğrendiğim ve kabullendiğim en zor gerçekti 18 yıllık hayatımda lakin biliyordum ki öğrenmeye de devam edecektim hatta öyle bir an gelecekti bu yaşadıklarım benim için yâd edebileceğim anlara dönüşecekti. Olacaktı, inanıyordum.

Ya da belki de sadece kendimi kandırıyordum.

Emin değildim ama düşünmeyi de bırakmıştım. Son bir ay da düşündüğüm kadar düşünmüştüm ve artık sadece önüme bakmalıydım. En azından artık buna inanıyordum, bir süredir inandığım gibi. Ve bunun için çalışıyordum.
Üstümdeki siyah saten elbiseyi bir kez daha incelemeden edemezken yine kaçamadığım düşüncelerime yakalanmıştım ancak artık düşündüğüm şeylerin bana zarar vermediğinin bir o kadar da farkındaydım.

Öyle ki önüme bakmak tabiri bile yüzümde umut dolu bir gülümseme oluştururken gözlerimi aynadan ayırmıyordum bile. Derin bir yırtmacı ile derin sayılır mı emin olmadığım göğüs dekoltesi ile omuzuma dökülen kızıl saçlarım kendimi fazlasıyla güzel hissettiriyordu. Kaba olmayan makyajım, saçlarımı ve takılarımı ortaya çıkartırken gül kolyem dikkatimi fazlasıyla çekiyordu.

Derin bir nefes alarak aynanın önünde .ekildim ve beni izleyen köpeğimin başını sevmek için eğildim. Onunla oynarken bir yandan da Miraç'a hazır olduğum mesajını atmış beni almaya gelmesi için beklemeye başlamıştım. 

Bu eve yaklaşık olarak 1 ay önce giren ailemin adeta tekrar dağılışına şahit olduktan sonra toparlayamam sanmıştım ancak...ertesi sabah gülerek başladığımda aslında bunun doğru olmadığının da farkında olmuştum. Evet onlar beni dünyaya getiren insanlardı ancak sadece bu kadardı. Daha fazlası olmazlardı...yani en azından o kadın olmazdı. Ve belki yanlıştı ancak ben bundan oldukça memnundum.

Sadece kızıyla yani üvey kardeşim ile konuşmaya devam etmek istiyordum ki galiba buna yine de devam edecektik ve benim bundan asla şikayetçi değildim. Çünkü yaşadığım hiçbir şey bana abla diyen o küçük kızın suçu değildi.

Kar'ı kolilerin arasında bıraktıktan sonra daha bantlamadığımız o koliye makyaj malzemelerimi çıkardığım gibi koymaya başladım. Yaklaşık olarak 2 hafta sonra burada yaşamayı bırakacaktım daha doğrusu bırakacaktık. Ankara'da istediğimiz gibi bir yer bulmuştuk ve artık burada kalmamız içinde bu gece itibariyle bir sebep kalmamıştı.

Ankara'ya taşınacaktık, yeni -gerçekten yeni- bir başlangıç yapacaktık. Umutluydum ve istediğimiz gibi olmasını istiyordum sadece. Ve olacaktı, inanıyordum.

Son bir ayda derslerimizde oldukça ilerlemiş kendimize bir disiplin oluşturmuştuk. Ancak oraya gidince ek olarak çalışacaktık da. Miraç'ın annesinin -kendisi bu son bir ayda fazlasıyla samimi olmuştuk- restoranlarında birinde Miraç aşçılık eğitimi başlarken bende garson olarak çalışacaktım. Ve evet çalışmayı ben istemiştim çünkü artık onlara bağlı kalmam için bir sebep kalmamıştı.

O kadın dediği gibi beni resmi olarak evlatlıktan reddetmişti ki bunu avukatlarının yardımıyla da fazlasıyla erken yapmıştı ve bana para göndermeyi bırakmıştı. Hoş onun gönderdiklerine o kadar ihtiyacım var mıydı meçhuldü ancak babam göndermeye devam ediyordu.