Er was eens een warme en hechte familie, bestaande uit vader Milo , moeder Charlotte en hun drie kinderen:Raoul, 18 jaar , Robbie 16 jaar en kleine Matthy 6 jaar . Ze woonden in een gezellig huis in een klein dorpje, waar iedereen elkaar kende en het leven eenvoudig en vredig was. Milo werkte als timmerman en Charlotte zorgde voor het huishouden.Raoul, de oudste, was een slimme en verantwoordelijke tiener van achttien, Robbie was een avontuurlijke jongen en Matthy, het zonnetje in huis, was pas zes jaar oud.
Het gezin hield van samen tijd doorbrengen, vooral tijdens de weekenden. Ze maakten lange wandelingen in het nabijgelegen bos, bakten koekjes en hielden spelletjesavonden waarbij veel gelachen werd. Hun huis was gevuld met liefde en gelach, en de toekomst leek rooskleurig.
Op een koude winterdag, tijdens de kerstvakantie, besloten ze om een uitstapje te maken naar een nabijgelegen stad om de kerstmarkt te bezoeken. Het was een magische plek, vol lichtjes, kerstliederen en de geur van warme chocolademelk. De kinderen genoten van de draaimolen en kochten kleine cadeautjes voor elkaar. Het was een dag vol vreugde en saamhorigheid.
Maar het noodlot sloeg toe op de terugweg naar huis. De wegen waren glad door de sneeuw en op een verraderlijke bocht raakte hun auto in een slip. Ondanks Milo's beste poging om de controle te behouden, botste de auto tegen een boom. Het was een hevige klap en de impact was verwoestend. Toen de hulpdiensten arriveerden, werd al snel duidelijk dat kleine Matthy en Robbie het ongeluk niet hadden overleefd.
De dagen, weken en maanden die volgden waren een waas van verdriet en ongeloof voor Milo, Charlotte en Raoul . Het huis dat ooit gevuld was met gelach en vreugde, voelde nu koud en leeg aan. Ze probeerden elkaar te troosten, maar elk had zijn eigen manier om met het verlies om te gaan. Raoul sloot zich vaak op in zijn kamer, luisterend naar muziek die hem aan Matthy en Robbie deed denken. Matthy , die altijd zo vol energie was, werd stil en teruggetrokken. Milo en Charlotte vonden het moeilijk om hun eigen verdriet te verwerken, laat staan dat van hun kinderen.
Toch, ondanks het overweldigende verdriet, probeerde de familie langzaam de draad weer op te pakken. Ze wisten dat Matthy en Robbie zou willen dat ze verder gingen, dat ze weer zouden lachen en van het leven zouden genieten. Ze begonnen kleine tradities te eren ter nagedachtenis aan Matthy en Robbie. Elke zondag gingen ze naar het bos, hun favoriete plek, en lieten ze een ballon op met een bericht aan hun. Ze maakten samen een fotoboek met herinneringen aan Matthy en Robbie, waarin ze hun mooiste momenten met hun bewaarden.
Langzaam maar zeker vonden ze een manier om met hun verlies te leven. Ze leerden dat het oké was om te huilen, maar ook om te lachen om de herinneringen aan Robbie en Matthy. Het verdriet zou altijd een deel van hen blijven, maar het leven had ook nog zoveel moois te bieden.
Jaren later, wanneer de sneeuw weer begon te vallen, dacht de familie nog altijd aan die verschrikkelijke dag. Maar nu konden ze ook glimlachen om de mooie momenten die ze met de jongens hadden gedeeld. Ze hadden geleerd dat liefde en herinneringen sterker zijn dan de dood, en dat Matthy en Robbie altijd een deel van hun leven zouden blijven, in hun harten en in hun verhalen.
En zo, door het verdriet heen, vonden ze hun weg terug naar het leven, met Robbie en Matthy altijd dichtbij in hun gedachten.
Matthyas maarten het Lam
28/05/2010—-11/17/2016
Robbie het Lam
07/06/2000—-----11/17/2016
voor altijd in ons hart
Dit is natuurlijk niet echt gebeurd!
Ik probeer nu iedere dag een deel te posten voor een van mijn boeken.
Dus check zeker mijn andere boek,
Die gaat niet alleen over de bankzitters.
