Er was eens een jongen genaamd Matthyas, die al sinds zijn middelbareschooltijd een liefdesrelatie had met zijn vriendje Robbie. Hun liefde was intens en onverbrekelijk, dachten ze. Ze deelden alles met elkaar en geloofden dat niets hen uit elkaar kon drijven.
Op een avond, na een feestje waar Matthy niet bij kon zijn, maakte Robbie een fout. Hij dronk te veel, verloor zijn zelfbeheersing en ging vreemd. De volgende ochtend voelde hij een knagende schuld die hem niet losliet. Hij kon het niet langer voor zich houden en biechtte alles op aan Matthy.
Matthy was gebroken. Zijn hart voelde alsof het in duizend stukjes was gebarsten. Toch hield hij zoveel van Robbie dat hij besloot hem een tweede kans te geven. Robbie smeekte om vergiffenis en beloofde dat het nooit meer zou gebeuren. Ze werkten samen hard aan hun relatie en probeerden de gebroken stukjes weer in elkaar te passen.
Twee jaar gingen voorbij. De pijn was er nog, maar Matthy had geleerd ermee om te gaan. Hij had Robbie vergeven, al was het vertrouwen nooit meer helemaal hetzelfde geworden. Toch had hij hoop dat hun liefde sterk genoeg zou zijn om dit te overwinnen.
Toen kwam er een dag waarop Matthy opnieuw geconfronteerd werd met de harde waarheid. Hij ontdekte dat Robbie weer was vreemdgegaan, met dezelfde persoon als de eerste keer. De pijn was nu ondraaglijk. Het voelde alsof zijn wereld instortte. Hij kon niet geloven dat Robbie, ondanks zijn beloftes, hem dit opnieuw had aangedaan.
Matthy raakte in een diepe depressie. Hij voelde zich verraden, alleen en waardeloos. De pijn werd zo overweldigend dat hij het leven niet meer aankon. Op een sombere avond, toen de wanhoop hem te veel werd, besloot hij een einde aan zijn leven te maken. Hij nam een overdosis slaappillen en kroop in bed, hopend nooit meer wakker te worden.
Maar het lot had andere plannen. Zijn beste vriend, Raoul, voelde dat er iets mis was. Hij kon Matthy niet bereiken en besloot langs te gaan. Hij vond Matthy bewusteloos en belde onmiddellijk de hulpdiensten. Dankzij Raouls snelle handelen werd Matthy net op tijd gered.
In het ziekenhuis, omringd door piepende machines en bezorgde gezichten, opende Matthy zijn ogen. De tranen van Raoul vielen op zijn hand terwijl hij zijn vriend vastgreep. "Waarom, Matthyas? Waarom deed je dit?" vroeg hij snikkend.
Matthy keek naar Raoul, zijn ogen gevuld met pijn en schaamte. "Ik kon het niet meer aan," fluisterde hij. "De pijn... het was te veel."
Raoul schudde zijn hoofd en hield Matthy stevig vast. "Je bent niet alleen, Matt. We gaan hier samen doorheen. Ik ben er voor je, altijd."
Langzaam begon Matthy in te zien dat er mensen waren die van hem hielden, mensen die hem steunden, zelfs in zijn donkerste momenten. Met Raoul zijn hulp begon hij aan een lange weg van herstel. Het zou tijd kosten, maar Matthy leerde dat zijn leven waardevol was en dat hij het waard was om voor te vechten.
Robbie bleef buiten beeld. Matthy wist dat hij moest loslaten om zichzelf te kunnen helen. En met de liefde en steun van zijn beste vriend Raoul, vond hij uiteindelijk de kracht om verder te gaan en een nieuw begin te maken.
