Het was een zwoele zomerdag toen Matthy, een jongen van veertien jaar, voor het eerst kennismaakte met vier andere jongens uit zijn buurt. Hij was net verhuisd naar een nieuwe stad en was op zoek naar vrienden. Met zijn skateboard onder zijn arm liep hij richting het park, waar hij had gehoord dat de lokale jeugd vaak samenkwam. Het park was een levendige plek vol met kinderen die speelden, lachten en plezier maakten.
Toen hij aankwam, zag hij een groepje jongens bij de halfpipe staan. Ze spraken enthousiast met elkaar en lachten luid. Matthy voelde een kleine steek van nervositeit, maar hij wist dat hij het moest proberen. Hij ademde diep in en liep naar hen toe.
"Hey, mag ik meedoen?" vroeg Matthy, terwijl hij zijn skateboard neerzette en een poging deed om nonchalant te klinken.
De jongens keken op. Een van hen, een lange jongen met blond haar en een vriendelijk gezicht, glimlachte en knikte. "Natuurlijk, man. Ik ben Milo. Dit zijn Koen, Raoul en Robbie." De anderen knikten ook en gaven Matthy een begroeting.
Matthy voelde zich meteen welkom. Ze begonnen te praten over hun favoriete trucs en binnen de kortste keren waren ze aan het skaten, elkaar aanmoedigend en tips gevend. Matthy was verbaasd over hoe snel hij zich op zijn gemak voelde bij deze jongens. Ze hadden allemaal hun eigen persoonlijkheden en stijlen, maar er was een duidelijke chemie tussen hen.
De dagen veranderden in weken en Matthy en zijn nieuwe vrienden waren onafscheidelijk. Ze brachten elke vrije minuut samen door, niet alleen skaten maar ook videogames spelen, zwemmen in het meer en simpelweg rondhangen en praten over alles wat in hun hoofden opkwam. Matthy had nog nooit zulke hechte vriendschappen ervaren en hij voelde zich eindelijk thuis in zijn nieuwe stad.
Op een dag besloten ze om een nieuw skatepark aan de rand van de stad te verkennen. Het was een plek waar ze nog nooit eerder waren geweest en de jongens waren opgewonden om nieuwe trucs uit te proberen op de onbekende ramps en rails. De zon scheen fel en hun lachen weerklonk in de lucht terwijl ze zich voorbereidden op een dag vol plezier.
Matthy voelde zich onoverwinnelijk. Hij was net bezig met een ingewikkelde trick, een kickflip gevolgd door een grind, toen zijn skateboard onverwachts onder hem uitgleed. Hij voelde een scherpe pijn in zijn been en daarna werd alles zwart.
Toen hij weer bij bewustzijn kwam, bevond Matthy zich in een ziekenhuisbed. Het felle licht van de kamer deed zijn ogen pijn en hij voelde een doffe pijn in zijn been. Verward keek hij om zich heen. Zijn ouders zaten aan zijn bed en hun gezichten waren bezorgd.
"Mam, wat is er gebeurd?" vroeg hij, zijn stem zwak.
"Je had een ongeluk, lieverd," antwoordde zijn moeder zachtjes. "Je been is gebroken en je zult een tijdje moeten revalideren."
Matthy sloot zijn ogen en liet de woorden tot zich doordringen. Hij voelde een golf van paniek. Wat als hij nooit meer zou kunnen skaten? Wat als zijn vrienden hem zouden vergeten nu hij niet meer mee kon doen?
De volgende dagen waren een waas van pijnstillers, artsen en fysiotherapeuten. Matthy voelde zich gevangen in zijn eigen lichaam, zijn gedachten constant bij zijn vrienden. Hij had geen van hen gezien sinds het ongeluk en hij begon te vrezen dat ze hem hadden verlaten. Zijn ouders verzekerden hem dat de jongens meerdere keren hadden geprobeerd hem te bezoeken, maar dat hij steeds sliep of te zwak was om bezoek te ontvangen.
Op een regenachtige middag, ongeveer een week na het ongeluk, hoorde Matthy een zacht geklop op de deur van zijn ziekenhuiszaal. Hij draaide zijn hoofd en zag Milo, Koen, Robbie en Raoul binnenkomen. Ze droegen allemaal bezorgde uitdrukkingen op hun gezichten, maar toen ze zagen dat Matthy wakker was, brak hun bezorgdheid open in brede glimlachen.
"Hee, Matthy!" riep Milo, terwijl hij een stoel dichterbij trok. "Hoe gaat het met je?"
Matthy voelde een brok in zijn keel opkomen. "Ik... ik dacht dat jullie me vergeten waren," zei hij met een trillende stem. "Ik was bang dat jullie zonder mij verder zouden gaan."
Koen schudde zijn hoofd en legde een hand op Matthy zijn schouder. "We zouden je nooit verlaten, man. We zijn vrienden, weet je nog? Voor altijd."
Raoul knikte instemmend. "We hebben elke dag aan je gedacht en wilden je zo snel mogelijk zien. Het maakt niet uit of je kunt skaten of niet. Jij bent onze vriend."
Robbie voegde eraan toe: "We staan naast je, wat er ook gebeurt. Of je nu kunt lopen of niet, we zijn er voor je."
De woorden van zijn vrienden gaven Matthy een gevoel van opluchting en warmte. Hij realiseerde zich dat echte vriendschap niet afhankelijk is van wat je kunt doen, maar van wie je bent. Zijn vrienden waren niet van plan hem in de steek te laten, ongeacht zijn situatie.
De revalidatieperiode was zwaar voor Matthy. Hij moest opnieuw leren lopen en zijn been weer opbouwen. Maar elke stap van de weg waren zijn vrienden er om hem aan te moedigen. Ze bezochten hem regelmatig, brachten hem huiswerk en zorgden ervoor dat hij betrokken bleef bij alles wat er gebeurde.
Op een zonnige dag, maanden later, was het eindelijk tijd voor Matthy om uit het ziekenhuis te worden ontslagen. Zijn vrienden stonden klaar om hem op te halen, hun gezichten stralend van trots en vreugde. Matthy voelde een mengeling van zenuwen en opwinding. Hij wist dat er nog een lange weg te gaan was, maar met zijn vrienden aan zijn zijde voelde hij zich sterker dan ooit.
De eerste stop was, natuurlijk, het skatepark. Terwijl Matthy op een bankje zat en zijn vrienden zag skaten, voelde hij een diep gevoel van tevredenheid. Hij wist dat hij misschien nooit meer dezelfde tricks zou kunnen doen als voorheen, maar dat maakte niet uit. Wat er echt toe deed, was de band die hij had met deze jongens, een band die sterker was dan enig ongeluk.
"Matthy!" riep Milo, terwijl hij naar hem toe skated. "Kijk eens wat we voor je hebben."
Milo overhandigde hem een skateboard, speciaal voor hem ontworpen met de handtekeningen van al zijn vrienden erop. Matthy voelde tranen in zijn ogen opwellen terwijl hij het bord aanraakte.
"Dit is voor jou, om je eraan te herinneren dat we altijd aan je zijde staan," zei Raoul met een glimlach.
Matthy keek zijn vrienden aan en voelde een golf van dankbaarheid. "Dank jullie wel, jongens. Ik had het niet zonder jullie gekund."
En zo, met zijn vrienden aan zijn zijde, begon Matthy aan een nieuw hoofdstuk in zijn leven. Een hoofdstuk vol uitdagingen, maar ook vol liefde, steun en onwankelbare vriendschap. Of hij nu kon lopen of niet, hij wist dat zijn vrienden altijd naast hem zouden staan, klaar om hem op te vangen als hij viel.
