Er was eens een jongen genaamd Matthyas die samen met zijn moeder, Marijke, in een klein huisje aan de rand van een rustige stad woonde. Matthyas was een toegewijde zoon die altijd zijn best deed om zijn moeder gelukkig te maken. Zijn vader was jaren geleden overleden, en sindsdien voelde Matthyas de verantwoordelijkheid om voor zijn moeder te zorgen.
Elke ochtend stond Matthyas vroeg op om het huis schoon te maken en het ontbijt klaar te maken voordat hij naar school ging. Hij studeerde hard en deed zijn huiswerk netjes, in de hoop dat zijn moeder trots op hem zou zijn. Na schooltijd werkte hij in een lokale supermarkt om wat extra geld te verdienen. Hij gebruikte dit geld om boodschappen te doen en af en toe een klein cadeautje voor zijn moeder te kopen, in de hoop een glimlach op haar gezicht te toveren.
Maar hoeveel Matthyas ook zijn best deed, het leek nooit genoeg voor Marijke. Ze vond altijd wel iets om over te klagen. Het eten was te zout, het huis was niet schoon genoeg, zijn cijfers konden beter. Matthyas voelde zich steeds meer uitgeput, maar hij bleef doorgaan, vastberaden om zijn moeder tevreden te stellen.
Op een regenachtige middag, na weer een lange dag van school en werk, kwam Matthyas thuis. Hij had een mooie bos bloemen voor zijn moeder gekocht, maar toen hij het huis binnenkwam, werd hij begroet met kritiek.
"Waarom ben je zo laat? Heb je niet door dat het eten nog niet klaar is?" zei Marijke scherp.
Dit keer kon Matthyas het niet meer verdragen. Hij voelde een diepe pijn in zijn hart en wist dat hij iets moest zeggen. Hij zette de bloemen op tafel en keek zijn moeder met tranen in zijn ogen aan.
"Mama, ik heb alles geprobeerd om je gelukkig te maken. Ik werk hard, ik studeer, ik doe het huishouden... maar het lijkt nooit genoeg te zijn. Ik ben moe, mama. Heel moe."
Marijke keek verrast en een beetje beschaamd. Ze had nooit echt beseft hoeveel Matthyas voor haar deed, hoeveel hij opofferde. Ze wilde iets zeggen, maar voordat ze een woord kon uitbrengen, zag ze Matthyas voor haar ogen in elkaar zakken.
Matthyas viel flauw, zijn lichaam eindelijk bezweken onder de druk en vermoeidheid. Marijke gilde en knielde naast hem neer, haar hart in haar keel. Ze belde onmiddellijk een ambulance en probeerde hem wakker te krijgen.
"Matthyas, alsjeblieft, blijf bij me! Het spijt me zo!"
De ambulance arriveerde snel, maar het was te laat. Matthyas zijn lichaam was op. Hij stierf in de armen van zijn moeder, met een vredige uitdrukking op zijn gezicht. Marijke huilde en hield hem stevig vast, vervuld van spijt en verdriet.
In de dagen die volgden, besefte Marijke hoeveel ze haar zoon had geforceerd en hoeveel hij van haar hield. Ze voelde een diep schuldgevoel dat ze nooit volledig kon afschudden. Maar ze beloofde zichzelf dat ze Matthyas zijn herinnering zou eren door anderen beter te behandelen en dankbaar te zijn voor de mensen die van haar hielden.
Matthyas zijn dood was een tragische les voor Marijke, maar het was ook een herinnering aan de onvoorwaardelijke liefde die hij voor haar had. Zijn leven en dood veranderden haar voorgoed, en hoewel ze hem nooit meer kon terughalen, leefde zijn liefde voort in haar hart.
