Op een zonnige middag in een klein dorpje, besloten twee vrienden, Matthy en Carolijn, om een wedstrijdje te doen. Matthy en Carolijn waren onafscheidelijk sinds ze klein waren. Ze hadden altijd de wildste avonturen samen beleefd, en deze dag zou daarop geen uitzondering zijn.
Ze stonden voor de hoogste boom in het bos. De boom was oud , zijn takken strekten zich ver uit over de omringende bomen. Matthy keek omhoog, vastberaden om de top te bereiken. "Ik wed dat ik hoger kan klimmen dan jij," zei hij met een uitdagende glimlach.
Carolijn grijnsde en kneep haar ogen samen. "Oh ja? We zullen wel zien. Bereid je maar voor om te verliezen, Matthy!"
En zo begonnen ze aan hun wedstrijd. Tak na tak klommen ze omhoog, hun lichamen behendig en licht als veertjes. Ze lachten en plaagden elkaar terwijl ze steeds hoger en hoger kwamen. Het zonlicht scheen door de bladeren, en de wind maakte zachte, rustgevende geluiden.
Op een gegeven moment bereikten ze een punt waar de takken dunner en breekbaarder werden. Carolijn keek naar beneden en voelde een lichte huivering. "Misschien moeten we hier stoppen, Matthy," zei ze, haar stem een beetje onzeker.
Maar Matthy, vol adrenaline en vastbesloten om te winnen, schudde zijn hoofd. "Nee, ik kan nog hoger," zei hij vastberaden. Hij reikte naar een dunne tak boven hem en trok zichzelf omhoog.
En toen gebeurde het. De tak waar Matthy zich aan vastklampte, brak met een luide krak. Voor een ogenblik leek de tijd stil te staan terwijl Matthy viel, zijn armen wanhopig naar iets grijpends. Carlijns ogen werden groot van schrik en ze schreeuwde zijn naam, maar het was te laat. Matthy viel meters naar beneden en landde hard op de bosgrond.
Carolijn klom zo snel ze kon naar beneden, haar hart bonsde in haar borst. Ze vond Matthy liggend op de grond, zijn gezicht vertrokken van pijn. "Matthy! Matthy, ben je oké?" riep ze, haar stem trillend.
Matthy kreunde en probeerde op te staan, maar zijn benen weigerden dienst. "Carolijn, ik... ik kan mijn benen niet voelen," fluisterde hij, tranen van angst en pijn in zijn ogen.
In paniek rende Carolijn naar het dorp om hulp te halen. Binnen de kortste keren waren er mensen bij Matthy, en hij werd snel naar het ziekenhuis gebracht. De dokters deden alles wat ze konden, maar het bericht was hartverscheurend: Matthy had zijn rug gebroken en zou nooit meer kunnen lopen.
Het nieuws sloeg in als een bom in het dorp. Matthy, de levendige en avontuurlijke jongen die altijd de hoogste bomen beklom, was nu gebonden aan een rolstoel. Carolijn voelde zich schuldig en verdrietig. Ze kon de beelden van de val niet uit haar hoofd krijgen.
Maar Matthy gaf niet op. Hij begon te leren hoe hij met zijn nieuwe situatie om moest gaan, en met Carolijn aan zijn zijde, ontdekte hij nieuwe manieren om van het leven te genieten. Ze gingen samen op avontuur, deze keer niet in bomen, maar door de wereld van sport en kunst, waar Matthy nieuwe talenten ontdekte.
De vriendschap tussen Matthy en Carolijn werd sterker dan ooit. Ze leerden dat echte moed niet betekent dat je nooit bang bent, maar dat je doorgaat, zelfs als je bang bent. En hoewel Matthy nooit meer zou lopen, bleef hij een inspiratie voor iedereen om hem heen, een levende herinnering aan de kracht van doorzettingsvermogen en vriendschap.
Hey mensjes ik ben weer terug en ik weet dat carolijn en matthy uit elkaar zijn maar ik vind het alsnog leuk om hun 2 te schrijven
