Er was eens een jongen genaamd Matthy. Hij was zeventien jaar oud en woonde in een drukke stad. Op het eerste gezicht leek Matthy een gewone tiener. Hij ging naar school, had vrienden en hield van muziek. Maar achter zijn glimlach ging een wereld van pijn schuil die niemand leek op te merken.
Matthy worstelde al jaren met depressie. Hij voelde zich vaak verloren, alsof hij nergens bij hoorde. Zijn ouders waren gescheiden en hadden allebei nieuwe gezinnen gevormd. Hoewel ze hem nog steeds zagen, voelde Matthy zich vaak buitengesloten en ongewenst. Hij geloofde dat hij een last was voor iedereen om hem heen.
Op school probeerde Matthy zijn problemen te verbergen. Hij lachte mee met zijn vrienden en deed zijn best om normaal te lijken. Maar binnenin voelde hij zich leeg en hopeloos. Elke dag werd een gevecht om door te komen, en de duisternis in zijn gedachten werd steeds intenser.
Matthy zocht naar manieren om de pijn te verlichten. Hij probeerde met zijn vrienden te praten, maar voelde zich nooit echt begrepen. De enkele keren dat hij zijn moed bij elkaar raapte om zijn gevoelens te delen, kreeg hij vaak reacties zoals "Je moet gewoon wat positiever denken" of "Iedereen heeft wel eens een slechte dag." Deze woorden, hoe goed bedoeld ook, maakten Matthy alleen maar eenzamer.
Op een koude winteravond, na een bijzonder zware dag, nam Matthy een beslissing. Hij voelde zich volledig uitgeput en zag geen uitweg meer. Hij schreef een brief aan zijn familie en vrienden, waarin hij zijn liefde en spijt uitte, maar ook uitlegde waarom hij niet langer kon blijven vechten. Hij hoopte dat ze hem zouden begrijpen en dat zijn dood hen uiteindelijk zou bevrijden van de last die hij dacht te zijn.
Matthy ging naar zijn kamer en sloot de deur. Hij zette zijn favoriete muziek op en keek naar de foto's aan de muur, herinneringen aan betere tijden die nu ver weg leken. Met tranen in zijn ogen nam hij een overdosis slaappillen die hij eerder die dag had verzameld. Hij ging op zijn bed liggen en voelde een kalme, maar verdrietige rust over zich heen komen.
De volgende ochtend vond zijn moeder hem. De brief lag op zijn nachtkastje, maar het was te laat. Matthy was weg.
Zijn dood schokte iedereen die hem kende. Zijn vrienden en familie waren verwoest door verdriet en schuldgevoelens. Ze hadden niet geweten hoe diep zijn pijn zat, en de sporen van hun onwetendheid en onvermogen om hem te helpen sneden diep. Zijn school organiseerde bijeenkomsten om over zijn dood te praten, en veel leerlingen beseften pas toen hoeveel Matthy had verborgen achter zijn glimlach.
Matthy's verhaal verspreidde zich door de gemeenschap en zette velen aan het denken. Er werd meer aandacht besteed aan mentale gezondheid op school, en er werden meer middelen beschikbaar gesteld voor jongeren die hulp nodig hadden. Zijn ouders, ondanks hun verdriet, begonnen een stichting ter ere van Matthy om bewustwording en ondersteuning te bieden aan jongeren die met dezelfde worstelingen kampten.
Hoewel Matthy niet meer onder hen was, leefde zijn herinnering voort als een krachtig symbool van de noodzaak om aandacht te hebben voor de mentale gezondheid van jongeren. Zijn tragische einde herinnerde iedereen eraan dat achter elke glimlach een verhaal schuil kan gaan dat het verdient om gehoord en begrepen te worden.
Zit je zelf met dit soort dingen er zijn mensen die voor je klaar staan en je kunnen helpen.
Geef niet op, ik heb het zelfde maar er zijn dingen waaraan je kunt vast houden
Hulp is beschikbaarPraat vandaag nog met iemand
113 ZelfmoordpreventieTalen: Engels, NederlandsOpeningstijden: 24 uur beschikbaar
