In het kleine stadje Ameide woonde een jongen genaamd Matthy. Matthy was twaalf jaar oud, had blond haar, sproeten en droeg een bril. Hij was slim en hield van lezen, vooral avonturen- en sciencefictionboeken. Helaas maakte zijn uiterlijk en zijn liefde voor boeken hem een gemakkelijk doelwit voor pestkoppen op school.
Elke dag was een strijd voor Matthy. Op school werd hij vaak uitgelachen en geplaagd. Zijn boeken werden uit zijn handen gerukt, zijn bril werd van zijn neus geslagen, en nare woorden werden naar hem geroepen terwijl hij door de gangen liep. De leider van de pestkoppen was een jongen genaamd Rutger, die altijd omringd was door een groep volgers die meededen aan de pesterijen.
Matthy probeerde zich te verstoppen in de bibliotheek, zijn toevluchtsoord, waar hij zich even kon verliezen in de werelden van zijn boeken. Maar zelfs daar kon hij zich niet altijd veilig voelen. Op een dag, terwijl hij diep in een boek verzonken zat, kwamen Rutger en zijn volgers de bibliotheek binnen. Ze zagen Matthy en begonnen meteen met het gebruikelijke getreiter. Rutger pakte het boek uit Matthy's handen en gooide het door de kamer.
"Weg van je stomme boeken, nerd!" schreeuwde Rutger. "Je hoort hier niet."
Matthy voelde de tranen in zijn ogen branden, maar hij wilde niet huilen waar de pestkoppen bij waren. Hij stond snel op en rende de bibliotheek uit, rechtstreeks naar huis. Thuis probeerde hij zijn verdriet te verbergen voor zijn moeder, maar ze merkte dat er iets mis was.
"Matthy, wat is er aan de hand?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze een arm om hem heen sloeg.
Matthy kon het niet meer binnenhouden en vertelde haar alles over het pesten op school. Zijn moeder luisterde geduldig en troostte hem. Ze beloofde hem dat ze de school zou inschakelen en samen zouden ze een oplossing vinden. Maar Matthy was bang dat het pesten alleen maar erger zou worden als de pestkoppen zouden horen dat hij erover had gepraat.
De volgende dag op school, voelde Matthy zich zenuwachtiger dan ooit. Hij probeerde Rutger en zijn volgers te vermijden, maar het leek alsof ze overal waren. Tijdens de lunchpauze besloot hij naar het park te gaan, in de hoop wat rust te vinden. Daar ontmoette hij Raoul, een jongen uit zijn klas dat hij nauwelijks kende. Hij zag zijn verdrietige gezicht en besloot naast hem te gaan zitten.
"Hey Matthy," zei hij vriendelijk. "Alles oké?"
Matthy knikte zwakjes, maar Raoul zag dat er meer aan de hand was. "Je weet dat je niet alleen bent, toch?" vroeg hij. "Als je iemand nodig hebt om mee te praten, ik ben er voor je."
Matthy voelde een sprankje hoop door zich heen gaan. Hij had nooit gedacht dat iemand zich om hem zou bekommeren. Raoul stelde voor om samen naar de bibliotheek te gaan na school en hem te helpen met zijn huiswerk. Hij hield ook van lezen en stelde Matthy voor aan zijn vrienden, die allemaal net zo vriendelijk waren als hem.
Met de steun van Raoul en zijn nieuwe vrienden begon Matthy zich sterker te voelen. Hij vertelde de leraar over het pesten, en de school nam maatregelen om Rutger en zijn volgers te straffen en het pesten te stoppen. Matthy's moeder was trots op zijn moed om op te komen voor zichzelf, en ze zorgde ervoor dat hij zich thuis altijd veilig en geliefd voelde.
De weken gingen voorbij, en Matthy ontdekte dat hij niet langer bang hoefde te zijn om naar school te gaan. Rutger en zijn volgers lieten hem met rust, en Matthy groeide uit tot een zelfverzekerde jongen die zich niet langer liet intimideren. Hij vond vreugde in zijn boeken en in de nieuwe vriendschappen die hij had gesloten.
Op een dag, terwijl hij in de bibliotheek zat te lezen met Raoul en zijn nieuwe vrienden, voelde Matthy zich gelukkig en trots. Hij had geleerd dat zelfs in de donkerste tijden, er altijd een manier is om sterker te worden en steun te vinden bij degenen die om je geven.
En zo groeide Matthy uit tot een jongeman die anderen inspireerde door zijn moed en doorzettingsvermogen. Hij wist dat hij niet alleen stond in zijn strijd tegen pesten en dat hij altijd kon rekenen op zijn vrienden en familie, die hem hielpen om zichzelf te zijn en te blijven geloven in het goede.
