In een drukke stad woonde een jongen genaamd Matthyas. Matthyas was 16 jaar oud en een enthousiaste student op de middelbare school. Hij was altijd bezig, zowel met zijn schoolwerk als met zijn buitenschoolse activiteiten. Hij zat in het basketbalteam, deed vrijwilligerswerk en hielp zijn ouders thuis. Zijn dagen waren lang en zijn nachten kort, omdat hij altijd probeerde alles perfect te doen.
Zijn vrienden, Raoul, Robbie, Koen en Milo zagen hem elke dag op school, altijd met een glimlach en altijd bereid om te helpen. Ze merkten niet dat Matthyas steeds vermoeider werd. Hij verborg zijn uitputting goed, bang om zwak over te komen of zijn vrienden teleur te stellen. Elke ochtend stond hij op, voelde hij de zwaarte van zijn vermoeidheid, maar dwong zichzelf om door te gaan.
Op een dinsdag, na een bijzonder zware nacht van studeren en een vroege basketbaltraining, voelde Matthyas zich zwakker dan normaal. Hij had een belangrijke wiskundetoets die dag, en ondanks zijn vermoeidheid, wilde hij niet opgeven. Hij sleepte zich door de ochtend, probeerde zijn concentratie vast te houden tijdens de lessen, maar merkte dat zijn hoofd steeds zwaarder werd.
Tijdens de lunchpauze zat hij met zijn vrienden in de kantine. Koen vertelde een grappig verhaal en iedereen lachte, behalve Matthyas, die nauwelijks zijn ogen open kon houden. Raoul keek even naar hem en zag dat hij er moe uitzag, maar dacht dat hij gewoon een slechte nacht had gehad.
"Matthyas, gaat het wel?" vroeg hij.
"Ja, ik ben gewoon een beetje moe," antwoordde Matthyas met een zwakke glimlach.
De middag ging verder en Matthyas voelde zich steeds slechter. Zijn zicht werd wazig en hij hoorde een constante piep in zijn oren. Tijdens de wiskundeles, terwijl de leraar uitleg gaf over complexe vergelijkingen, begon alles om hem heen te draaien. Hij probeerde zich vast te klampen aan zijn bureau, maar zijn krachten lieten hem in de steek.
Opeens werd alles zwart. Matthyas zakte in elkaar en viel op de grond. De klas was in shock en de leraar rende naar hem toe. Zijn vrienden sprongen op, angstig en bezorgd. Milo belde onmiddellijk de schoolverpleegster, terwijl Koen,Raoul en Robbie probeerden Matthyas wakker te krijgen.
De verpleegster arriveerde snel en bekeek Matthyas zorgvuldig. Hij had een bleke huid en ademde onregelmatig. Ze besloot dat hij naar het ziekenhuis moest worden gebracht voor verder onderzoek. De ambulance werd gebeld en binnen enkele minuten werd Matthyas naar het ziekenhuis vervoerd.
In het ziekenhuis werd Matthyas grondig onderzocht. De diagnose was duidelijk: complete uitputting. De dokter legde uit dat Matthyas te veel van zichzelf had geëist zonder voldoende rust te nemen. Zijn lichaam was simpelweg op.
Matthyas zijn ouders kwamen gehaast naar het ziekenhuis, bezorgd maar ook opgelucht dat het niets ernstigers was. Zijn vrienden bezochten hem later die dag en voelden zich schuldig dat ze niets hadden gemerkt.
"Matthyas, we zijn zo sorry dat we niet zagen hoe moe je was," zei Raoul met tranen in zijn ogen.
"Het is niet jullie schuld," zei Matthyas zwakjes. "Ik had eerlijk moeten zijn over hoe ik me voelde."
De dokter sprak met Matthy en zijn ouders en benadrukte hoe belangrijk het was om een balans te vinden tussen werk en rust. Matthy begreep dat hij zijn grenzen moest respecteren en meer om zijn gezondheid moest geven.
Na enkele dagen in het ziekenhuis mocht Matthyas naar huis, maar hij moest het rustig aan doen. Zijn vrienden steunden hem en hielpen hem bij zijn herstel. Ze zorgden ervoor dat hij voldoende rust nam en dat hij niet te veel hooi op zijn vork nam.
Langzaam maar zeker herstelde Matthyas. Hij leerde om hulp te vragen en zijn grenzen aan te geven. Zijn vrienden waren altijd aan zijn zijde en samen zorgden ze ervoor dat niemand van hen ooit zo uitgeput zou raken zonder dat iemand het merkte.
Matthyas zijn ervaring bracht hen allemaal dichter bij elkaar en herinnerde hen eraan hoe belangrijk het is om naar elkaar om te zien en om eerlijk te zijn over hoe je je echt voelt.
