Matthy was altijd de stille jongen in de klas. Hij hield van lezen, tekenen en bracht zijn pauzes meestal door in een hoek van de bibliotheek. Hij had niet veel vrienden, maar dat leek hem niet te deren. Toch droeg hij een zware last die niemand kon zien.
Robbie was zijn tegenpool: luidruchtig, sociaal en altijd omringd door vrienden. Hij had een groot hart en merkte dingen op die anderen over het hoofd zagen. Het viel hem op dat Matthy er vaak moe en afwezig uitzag, en hij besloot om een keer een praatje met hem te maken.
Op een middag in de bibliotheek, terwijl Matthy verdiept was in een boek, stapte Robbie op hem af. "Hey, Matthy, toch?" begon Robbie vriendelijk. "Ik zag dat je vaak hier zit. Wat lees je?"
Matthy keek op, een beetje verrast door de aandacht. "Oh, gewoon een fantasyboek," antwoordde hij zachtjes. Robbie glimlachte en zette zich naast hem neer, geïnteresseerd in het boek en in de jongen die het las.
Zo begon een onverwachte vriendschap. Robbie bracht meer tijd door met Matthy en ontdekte al snel dat hij slim en grappig was, maar ook dat hij iets met zich meedroeg. Matthy had de neiging om lange mouwen te dragen, zelfs op warme dagen, en Robbie merkte dat hij vaak terugtrok in zichzelf.
Op een dag, terwijl ze bij Matthy thuis huiswerk maakten, ging Robbie naar de badkamer en zag per ongeluk iets wat zijn hart deed zinken: op de wastafel lag een scheermesje en er zaten bloedvlekken op een handdoek. Zijn maag draaide zich om bij het besef wat Matthy doormaakte.
Toen hij terugkwam in de kamer, keek hij Matthy ernstig aan. "Matthy, ik weet wat er aan de hand is," zei Robbie zachtjes. "Je hoeft hier niet alleen doorheen te gaan. Ik wil je helpen."
Matthy verstijfde en de kleur trok uit zijn gezicht. "Je begrijpt het niet," stamelde hij. "Niemand kan me helpen. Het is mijn manier om de pijn te beheersen."
Robbie voelde een mix van verdriet en vastberadenheid. "Je bent niet alleen, Matthy. We kunnen samen hulp zoeken. Er zijn mensen die dit begrijpen en je kunnen helpen om op een andere manier met je gevoelens om te gaan."
Maar Matthy schudde zijn hoofd, tranen vormden zich in zijn ogen. "Het is te laat, Robbie. Ik voel me verloren."
Robbie probeerde de dagen daarna Matthy zoveel mogelijk te steunen. Hij bleef bij hem, sprak met hun leraar en drong er bij Matthy op aan om professionele hulp te zoeken. Maar de demonen die Matthy bestreden, waren diep geworteld en sterker dan Robbie had gehoopt.
Op een donkere ochtend, een week na hun gesprek, kreeg Robbie het nieuws dat zijn grootste angst werkelijkheid was geworden. Matthy was gevonden in zijn kamer, zijn polsen diep doorgesneden. Hij was al overleden toen de hulpdiensten arriveerden.
Robbie's wereld stortte in. De jongen die hij had geprobeerd te redden, was er niet meer. Hij voelde een overweldigend gevoel van schuld en verdriet. Hij had zijn best gedaan, maar het was niet genoeg geweest.
De school hield een herdenkingsdienst voor Matthy, en Robbie sprak met tranen in zijn ogen. Hij vertelde over de intelligente en getalenteerde jongen die hij had leren kennen, en hij drong erop aan dat niemand zich ooit alleen moest voelen zoals Matthy zich had gevoeld.
Na de tragedie startte Robbie een bewustwordingscampagne op school over geestelijke gezondheid en zelfbeschadiging. Hij wilde ervoor zorgen dat niemand anders dezelfde strijd in stilte hoefde te voeren. Matthy's dood had een diepe wond achtergelaten, maar Robbie was vastbesloten om iets positiefs uit het verlies te halen.
Hoewel het te laat was om Matthy te redden, zorgde zijn verhaal ervoor dat vele anderen de hulp en steun kregen die ze nodig hadden. Zijn nalatenschap leefde voort in de levens die werden gered door de bewustwording die zijn tragische verhaal bracht.
