Matthy was een jongen zoals vele anderen. Hij had een hartelijke glimlach, twinkelende ogen en een scherpe geest. Maar onder die glimlach school een strijd die maar weinigen zagen. Eten was voor Matthy geen eenvoudige noodzaak; het was een constante bron van angst en onzekerheid.
Het begon onschuldig, een opmerking hier en daar. "Je hebt wel wat babyvet, hè?" of "Je zou misschien wat gezonder kunnen eten." Deze woorden bleven in zijn gedachten hangen, ze vermengden zich met de beelden van perfecte lichamen die hij op sociale media zag. Langzaam maar zeker begon hij zijn eetgewoonten aan te passen, eerst onopvallend, maar al snel drastischer.
Ontbijt werd een kop zwarte koffie, lunch een appel, en diner iets dat hij ongemerkt weggooide. Zijn ouders merkten zijn gewichtsverlies op, maar schreven het toe aan de puberteit. Zijn vrienden vroegen hem waarom hij nooit meer mee uit eten ging, maar hij lachte het weg met smoesjes over huiswerk en sporttrainingen.
Matthy's innerlijke wereld was een chaos van cijfers en controle. Elke hap voedsel voelde als een mislukking, elke gram op de weegschaal een overwinning. Zijn energie nam af, zijn concentratie verslapte, maar de stem in zijn hoofd bleef hem vertellen dat hij nog steeds niet goed genoeg was. Zijn kleren hingen los om zijn tengere lichaam, maar hij zag alleen de gebreken in de spiegel.
Op een dag, tijdens de gymles, gebeurde het onvermijdelijke. Matthy viel flauw. De wereld werd zwart en hij hoorde slechts vaag de paniek om zich heen. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht, waar de dokters schrokken van zijn toestand. Uitgemergeld, ondervoed, en met een hart dat te zwak was om het vol te houden.
Zijn ouders waren ontzet. Hoe hadden ze dit niet gezien? Hoe had hun vrolijke, slimme zoon in zo'n toestand kunnen raken zonder dat zij het merkten? Ze voelden zich schuldig en machteloos.
De weg naar herstel was lang en moeizaam. Matthy werd opgenomen in een kliniek voor eetstoornissen. Hij kreeg therapie, voedingsadvies en, het allerbelangrijkste, hij leerde opnieuw naar zichzelf te kijken met mildheid en liefde. Het was geen gemakkelijke weg. Elke maaltijd was een strijd, elke spiegel een vijand.
Maar langzaam, met kleine stapjes, begon Matthy zijn lichaam te accepteren. Hij leerde dat perfectie een illusie was en dat zelfliefde de sleutel was tot genezing. Hij vond steun in lotgenoten die zijn pijn en worstelingen begrepen, en hij bouwde een nieuw netwerk van vriendschap en vertrouwen.
Maanden later, terug op school, was Matthy nog steeds breekbaar, maar sterker dan ooit. Hij sprak openlijk over zijn ervaring, in de hoop anderen te helpen die in stilte leden. Zijn verhaal werd een inspiratiebron, een bewijs dat herstel mogelijk was, zelfs uit de diepste duisternis.
Matthy's reis was nog niet voorbij, maar hij had een belangrijk deel van zichzelf teruggevonden. Hij wist dat hij nooit meer alleen zou zijn in zijn strijd, en dat gaf hem de kracht om door te gaan, elke dag opnieuw.
