ချစ်ဇနီးလေးအား အလိုလိုက်ခြင်း

Chapter 13.2

ဝေ့ကျန်း အအေးမိသွားပြီး နှာခေါင်းလည်း ထိခိုက်သွားသောကြောင့် နာကျင်နေသည်။ သို့သော်လည်း အရေးပိုင်မင်း ကျုံးယီ၏အိမ်တွင် ကြာကြာနေ၍မရ။ နေ့လယ်စာစားပြီးသည်နှင့် မြို့စားယင်း အိမ်တော်သို့ ပြန်ရန် ပြင်ဆင်ကြရတော့သည်။

သူတို့ပြန်ခင်တွင် စုန့်ဟွေ့က ဆီစုပ်စက္ကူနှင့် ပတ်ထားသည့် ခပ်ဖောင်းဖောင်းပစ္စည်းတစ်ခုကို ဝေ့လော်ကိုပေးခဲ့၏။ အနီးနားသို့ရောက်လာသည့်အခါ ၎င်းထံမှ ချိုမြိန်မွှေးပျံ့သည့်အနံ့မှာ အားလုံးဆီသို့ ပျံ့နှံ့သွားခဲ့သည်။

ဝေ့လော်က ထိုပစ္စည်းကိုလက်ခံလိုက်ပြီး သိချင်စိတ်များစွာဖြင့်

"ဒါ ဘာကြီးလဲဟင်။"

စုန့်ဟွေ့က ပြုံး၍

"ဒါက အစ်ကို့အဖေ တောင်ပိုင်းကနေယူလာတဲ့ နှင်းသီးကြော်လေ။ အများကြီး မရှိဘူး။ အားလော်လေးက အချိုစားရတာကြိုက်တယ်ဆိုတော့ အားလော်အတွက် အစ်ကိုက သေချာလေးချန်ထားပေးတာ။"

နှင်းသီးမှာ တောင်ပိုင်း၏ အထင်ကရအသီးတစ်ခုဖြစ်သည်။ သာမန်အားဖြင့် ထိုနှင်းသီးကို မြောက်ပိုင်းသို့ တင်ပို့လေ့မရှိ။ ထိုသို့တင်ပို့လျှင်လည်း လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် မရောက်လာကြချေ။ သို့သော်လည်း လူတို့က ဉာဏ်ကိုသုံးကာ ပို၍အဆင်ပြေသောနည်းလမ်းကို ရှာတွေ့ခဲ့ကြသည်။ နှင်းသီး၏ အခွံကိုခွာလိုက်ပြီး ပျားရည်ပုလင်းထဲတွင် စိမ်ကာ နေရောင်ထဲတွင် အခြောက်ခံကြခြင်းဖြင့် ယခုကဲ့သို့ ချိုမြိန်သည့်အသီးကိုရလေသည်။ ထိုနည်းလမ်းကို အသုံးပြုခြင်းဖြင့် သစ်သီးမှာ ကြာရှည်ခံသွားသောကြောင့် နှင်းသီးကို စားချင်ကြသည့် မြောက်ပိုင်းသားများအတွက် အလွန်အဆင်ပြေလှသည်။ ထို့ပြင် နှင်းသီး၏ မူလချိုမြိန်သော အရသာလည်း ပျောက်မသွားချေ။

လုပ်ဆောင်ရသည့်လုပ်ငန်းစဥ်က အနည်းငယ်ရှုပ်ထွေးပြီး ခရီးရှည်မှ တင်ပို့လာရခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ထိုနှင်းသီးကြော်မှာ စျေးမပေါလှချေ။ စုန့်ဟွေ့ ဝေ့လော်ကိုပေးသည့်ပမာဏမှာ သူ(မ)၏လည်ပင်းတွင်ရှိသော သက်စောင့်လောကတ်သီးကို ဝယ်နိုင်လောက်သည်အထိ စျေးကြီးသည်။ သို့သော်လည်း မြို့တော်ထဲမှ အမျိုးသမီးငယ်လေးများက နှင်းသီးကိုနှစ်ခြိုက်ကြသည်။ ထိုသို့နှစ်ခြိုက်ကြခြင်းမှာလည်း နှင်းသီး၏ ချိုမြိန်သောအရသာတစ်ခုတည်းကြောင့် မဟုတ်ဘဲ အသက်ဝိညာဥ်ချီအတွက်လည်း ကောင်းမွန်ပြီး သွေးအားကောင်းစေသောကြောင့် အာဟာရအဖြစ် စားသုံးကြသည်။