Söz Ver Yüzbaşım

Yeni Başlangıçlar

EVETTT BÖLÜMÜMÜZ SİZLERLE İYİ OKUMALAR CANLARIM...

27.05.2024

.

.

.

.

.

.

2 Ay Sonra

"Ay anne ya bu kadar eşyaya ne gerek var ihtiyacım olursa oradan alırım zaten" diyerek ofladım, sabah sabah annemin hazırlıkları yüzünden uykum yine bölünmüştü.

Bugün büyük gün gelip çatmıştı bu akşam bir kaç saat sonra yola çıkacağımızdan annem unuttuğumu söylediği her şeyi valizlere tıkıştırıyordu. Denizle beraber iki ay boyunca enine boyuna düşünüp uçakla gitmekte karar kıldık fakat evin içindeki manzara tıra bile sığmayacak(!) gibi duruyordu.

Ben kilitlenmiş valizlere bakarken, telefonumun çalmasıyla kendime geldim. Arayan Deniz'di, hemen aramayı yanıtlayım telefonu kulağıma götürdüm.

Aynı şeylerden yakınınca annelerimizden birer "Ay yeter ama!" hayıflanması işittik, mecburen sessizce telefonu kapattım ve eşya hazırlamaya kaldığım yerden devam ettim.

...

"Annecim ağlama artık. Üzülüyorum, aklım sizde kalacak yapma böyle" dedim ama nafile annemi durdurabilene aşk olsun. Valiz hazırlama işi bittiğinden beri annem ağlıyor. Ne ben ne babam kadını sakinleştiremedik.

"Ay güzel kızımı teee nerelere gönderiyorum ben ağlamıyım kimler ağlasın", yine başlamıştık söyleyip söyleyip arkasından ağlıyordu. Babama baktığımda onunda gözleri dolmuştu ama anneme göre duygularını çok daha az belli ediyordu. Annemden ayrılıp babama doğru yöneldim ve boynuna atlayıp sıkıca sarıldım. Bir baba olarak beni özleyeceğini bilsem de, meslektaşı olarak burnumun sürtmesini istediğinden eminim.

Meslek konusunda babamı dinlemiştim ama yaşamak istediğim yere karışamamışlardı, bu yüzden bana kırgın olduklarını biliyorum çünkü çok kırdım onları. Yine de kararlarıma saygı duyup beni desteklediler fakat şimdi babam görücez bakalım der gibi bakıyordu.

Yoldan gelen korna sesiyle irkildim, Deniz ve babası Burhan amca gelmişti son kez anneme sarılıp babamla arabaya bindik. Önlü arkalı havalimanına gidiyorduk.

Arabayı otoparka bırakıp valizleri indirdik ve içeriye yürümeye başladık, yürümekten yorulduğumda durup etrafa bakındım, sonra odağımı valizlerimize çevirdim gördüğüm manzara korkunçtu. Tamı tamına 5 valiz vardı yanımızda.

Korkuyla Deniz'e kafamı çevirdiğimde o çok rahat takılıyordu. Onaylamaz bakışlar atıp babama son kez sıkıca sarıldım. "Güzel kızım bu konuda zıtlaştığımızı biliyorum yine de inanıyorum ki sen istediğin her şeyi yapabilirsin. Biz senin daima arkandayız. Bir sorunun, problemin olduğunda araman yeter. Ben hep senin yanındayım babacım bunu unutma olur mu?"

Babamın dedikleriyle gözlerim doldu, biliyordum ne kadar kızarsa kızsın bana kıyamadığını biliyordum. "Biliyorum babacım, iyiki varsınız" dedim ve ayrıldım. Denizle beraber el sallayarak yanlarından ayrıldık valizlerimizi teslim edip uçağa bindik.

Çok uzun olmayan uçak yolculuğunun ardından Hakkari'ye indiğimizde şaşkın şaşkın birbirimize baktık. Burası İstanbul'dan çok farklı, garip ve değişik. Deniz bir taksi çevirip valizlerini koydu ama benimkiler sığmayınca başka bir taksiye binmek zorunda kaldım. Taksiciye öndeki arabayı takip etmesini söyledikten sonra kulaklıklarımı takıp Sezen Aksu'dan Yeni ve Yeni Kalanlar'ı açtım.