Mαϝყα Çαρƙıɳı - SҽყFҽɾ

17. Bölüm: Gözlere Tutsak

Birkaç saat sonra...

Alnımda bir şey hissetmemle gözlerimi yavaşça araladım.

Ferit, elini alnıma koymuştu ve ateşimin olup olmadığına bakıyordu.

"Ferit?.." diyerek yattığım yerden doğrulmaya çalıştım.

"Kalkma, biraz daha dinlen." Omuzlarımdan yavaşça ittirerek koltuğa uzanmamı sağladı.

"Daha iyi misin?"

"İyiyim... Başım ağrıyor sadece."

Elini tekrardan alnıma koydu.

"Çok fazla ateşin yok ama yine de hastaneye gitmek ister misin?"

"Hayır hayır, yeterince zahmete soktum zaten seni."

Yastığı belimin arkasına koydum ve koltuğa yaslandım.

"Duymamış olayım bela." Gülümsedi ve masaya doğru ilerledi.

"Yemek hazır, hadi gel."

Göz ucuyla masaya baktıktan sonra yavaşça ayağa kalktım ve masaya doğru yürümeye başladım.

"Mis gibi kokuyor." diyerek gülümsedim.

"Sabahtan beri hiçbir şey yemedin, ömrümü yiyeceğinden korkuyorum diyeceğim de yedin zaten." Gözlerime bakıp sandalyesine oturdu.

E hani ben?

"Niye oturmuyorsun bela?" Beni süzdükten sonra etinden bir parça aldı ve ağzına attı.

"Sandalyemi çekmedin." Ellerimi önümde birleştirdim.

"Doğru, nasıl unuturum." Gülerek sandalyesinden kalktı ve yanıma geldi.

"Hastasın, ama benimle uğraşmaya." Sandalyemi çekerek oturmamı sağladı.

"Teşekkürler."

Etten bir parça alıp ağzıma attım.

"Hepsini sen mi yaptın?" Hayretle masaya baktım.

Kafasını salladı ve, "Evet, beğendin mi?" dedi.

"Sen yaptıysan yemem." Gülerek tabağı iteledim.

"Aç değilsindir, sonuçta ömrümü yedin." Tabağımı alacağı sırada onu durdurdum. Yemeğimi kimseye vermem!

"Açım."

Tabağı geri alıp etimi yemeye devam ettim.

Ne demek aç değilsindir?

Ben ne zaman doydum?

"Çorbayı da iç, iyi gelir." diyerek çorbayı bana doğru uzattı.

"Ne çorbası?"

"Kelle paça." Gülerek çorbasından bir kaşık içti.

"Hayatta içmem." Tabağı iteledim.

"Fikrini sormadım, iç dedim." İtelediğim çorbayı bana doğru uzattı.

"Tövbe haşa ama bu çorbayı içersem sıçmaya korkarım. Bir yerimden kelle paça çıksın istemem!"

Kahkaha atarak mendille ağzını sildi.