Birbirinden haberi olmayan ve dünyanın farklı yedi şehirlerinde yaşayan yedi adamın tek bir ortak noktası vardı; aynı anda doğup kaderlerinin bir olması.
* Sense 8 adlı Netflix dizisinden esinlenilmiştir. (Birebir aynı kurguya sahip değildir. Sadece...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
CHAPTER NINE: Kurtar Beni Amygdala
Amygdala; badem şeklinde bir yapıda limbik sistemde yer alan, kişinin korku, kaygı, öfke ve endişe gibi duygu alanlarını yöneten beyindeki bir bölgedir.
2004,
Hayat, herkes için adil değildi. Pekâlâ, bu herkes için bilinen bir gerçekti ancak Min Yoongi için bu pek de öyle olmamıştı.
Kendisini ayrıştırdığı bu dünyada neden var olduğunu sorguladığı her gecenin sonunda küçük bedeni acıya daha da güçlü olması gerekirken aksine daha da güçsüzleşiyordu. Ve bu gece onun ilk defa gücünü yeniden hissedebileceği bir gecenin körüydü.
Henüz dokuz yaşındaydı. Bir evi yoktu. Onun bu koskoca dünyada ne bir evi ne de bir ailesi vardı. Sokaklarda akşama kadar dolanır, bazen marketlerden zar zor bir şeyler çalarak karnını doyurur geceleri olduğunda ise bu günahı nasıl ödeyeceğini düşünürdü küçücük aklıyla. Ama en çok canını yakan ise kendi yaşıtında bir çocuk gördüğünde yanında elini tutan, şımarmak için annesinin küçücük bir gülümsemesini bekleyen çocuklar gördüğünde hayatın bu adilsizliğine küfretmekten ileriye gidemezdi.
Küçücük bir çocuktu neticede ve en çok sevgiye ihtiyacı olduğu bu evre de evrenin ona uyguladığı bu acımasızlığa karşı gelemiyordu.
Önünde yürüyen kendi yaşıtlarındaki çocuğa ve elinden tutan annesine baktığında ise o çocuğun yerinde neden olmadığını sorguluyordu. Her bir çocuğun elinden tutan bir kadın varken bakışlarını kendi eline çevirdiğinde yalnızlık görmek onu daha da yaralıyordu. Neden benim elimden tutan bir anne yok ki? diye sorguluyor, bu dünyaya geliş amacını bir türlü sorgulamadan edemiyordu.
Çocuğun elinde tuttuğu kırmızı küçük arabaya çevirdi sonrasında gözlerini. Uzun zamandır gördüğü en güzel şeydi. Daha önce onun kadar güzel bir oyuncak görmemişti ve aslında Yoongi'nin hiç oyuncağı olmamıştı.
''İstediğim bu değildi!'' diye bağırdı karşısındaki çocuk elinde tuttuğu arabayı sinirle annesine göstererek. ''Daha büyüğünü istiyorum.'' Diye sızlandığında ise Yoongi kaşlarını çatmadan edememişti. Ne yani, onu beğenmemiş miydi?
Sinirle yerdeki taşa vurmadan edememişti. Karşısındaki şımarık çocukla kavga bile edebilirdi tam o an. Annesi ise hiçbir şey söylemiyor yalnızca elinden tutup yürümelerini sağlıyordu. Çok geçmeden çocuk elindeki arabayı sinirle yere fırlattığında Yoongi yan taraftaki çöp kutusunun arkasına geçerek saklanmıştı. Annesi çocuğa kızsa da artık kenarı kırılan arabayı çocuğuna yeniden vermek istemeyerek elinden tutarak yeniden peşinden sürüklemeye başlamıştı.
''Tamam. İstediğin arabayı alacağım ağlama artık.'' Diye çocuğunu sakinleştirdikten sonra Yoongi hala yerde duran kırmızı arabayı inceliyordu. Onlar uzaklaştıktan sonra ise hızla arabanın olduğu yere doğru giderek arabayı eline almıştı.
