Sadist Öğretmenin Aşkı (+18)

Bölüm 8

B, "Şimdi size vereceğim testlere bakın, birazdan beraber çözeceğiz." testleri dağıtırken benim sırama gelirken bir kaç saniye durakladı, bana baktığına emindim ama ona asla bakmadım. İlgilenmiyormuş gibi yapmalıydım.

10 dakika geçti.

B, "Bakalım mı artık sorulara beraber?"

B, "İlk soruya kim gelmek ister?" En önde oturan çalışkan grup tabii ki parmak kaldırdı.

B, "Tamam. Ahmet sen gel çöz." Ahmet (okul birincimiz, bir keresinde üçüncü olduğu için ağlamıştı) soruyu hemen çözdü ve yerine oturdu.

B, "İkinci soruya kim kalkacak?"

B, "Armin sen kalkmak ister misin?" gıcık. biliyor çözemeyeceğimi, o yüzden yapıyor.

A, "Hocam ben gelmesem. Hala uğraşıyorum ben onunla."

B, "Tamam sen uğaşa dur. Ben yoklama alayım." yoklama defterini açıp yoklama almaya başladı. 

Emir, burada

Ahmet, burada

Gizem, burada

Furkan, ...

"Furkan nerede biliyor musunuz? Kaç gündür yokmuş da. Hasta mı? Bilgisi olan var mı?" bu sözleri gözümün içine bakarak söylüyordu.

Elif, "Yok hocam bilmiyoruz. Herhalde okuldan sıkıldı, bıraktı" sınıf gülmeye başladı. Ben ise derin düşüncelere dalmaya başladım. Bu adam ne yapmaya çalışıyor? Bu bir tehdit miydi? Beni Furkan'la mı tehdit ediyor? 

B, "Kimsenin bilgisi yoksa sessiz olun." yoklamayı alıp, defteri kapattı.

B, "Nerede kalmıştık? Ha evet. Armin. Gel bakalım." tahtaya çıktım.

A, "Hocam ben çözemiyorum ki bu soruyu."

B, "Geçen dersi azıcık dinleseydin yapardın"

B, "Ailenle görüşeceğim. Onları çağır yarın. Şimdi geç yerine" bilerek yapıyordu. Canımı yakmak istiyordu. Ailemin öldüğünü çok iyi biliyordu. 

GEÇMİŞE DÖNÜŞ 

Barış Hoca koşarak yanıma geldi.

"Armin, Armin, kızım kendine gel." ama onu duyamıyordum. az önceki doktorun söyledikleri... Ailem öldü mü yani? 

O an kendimi kaybettim. Barış Hoca'nı omuzlarında saatlerce ağladım. Doktorlar bana sakinleştirici yapmak zorunda kaldı. 

Gece yalnız kalacaktım. Ailemsiz ilk gecem. Yapamam ki, ben korkarım yalnızlıktan.

Barış Hoca, "Şimdi nasılsın Armin?"

Armin, "Hocam"

Barış Hoca, "Söyle"

Armin, "Hocam bu gece evime gelir misiniz?" bunu söylememi beklemiyor gibiydi. Ancak kolay toparlandı ve hemen cevap verdi "Tabii ki" 

O gece onun omzunda ağlayarak sabahladım. Tüm gece yanımda oldu. Uyumadı bile. Bu yüzden de o gün bu gündür onu babam olarak görmeye başladım. Ama yanılmışım. Şimdiye kadar onu babam olarak görmüyordum, gördüğümü sanıyordum.

ŞİMDİ

A, "Tamam hocam" 

B, "Tamam şimdi çözmek isteyen var mı bu soruyu?"

...

Son ders de bitti, eve gidebilirim artık.

Yine mesaj...