Carrera del corazón

11. Co ty planujesz, Windsor?

Witam was po krótkiej przerwie!!❤️‍🔥

Jestem wdzięczna za każdy komentarz oraz gwiazdkę. Możecie również wyrażać swoją opinię na twitterze i tiktoku pod hashtagiem #cdcwatt 🏎️

Miłego czytania gwiazdki!! ✨

•••

Cosette's POV

Kończę się malować i całą swoją uwagę poświęcam swojej przyjaciółce.

– Jeżeli przesłuchali tę dziewczynę co była jako ostatnia w związku z Connorem to myślę, że ponownie może zostać wezwany do sądu. – dziewczyna uśmiecha się szyderczo – Dodatkowo z zainteresowaniem się mediów społecznościowych ta sytuacja nie ucichnie aż tak szybko. Bardzo duży udział ma w tym Dorian, który naprawdę rozgłośnia tę aferę.

Mulatka siedzi na swoim hotelowym łóżku kompletnie pogrążona w ciemności. Pomimo moich zapewnień, że sprawa nie jest aż tak pilna i że możemy ją przegadać później, stanęła okoniem i właśnie przez to już któryś raz z rzędu ziewa. Mało tego, uparła się, że obejrzy wyścig. Cytując jej słowa 'Jest to wyścig w Wielkiej Brytanii jako szanująca się obywatelka muszę go obejrzeć'.

– Cieszę się, że powoli zbliżamy się już do końca tego cyrku. Mimo że moja sprawa bardzo szybko się wyjaśniła jakoś czuję, że dojdzie do tego sporo innych wątków. Mam nadzieję, że z Sandrą też się wszystko wyjaśni. – wzdycham i zaczynam pakować swoją torebkę do pracy – Przysięgam, że gdybyś widziała minę sędziego Leary to sama ledwo byś się powstrzymała od parsknięcia. Przez przypadek podsłuchałam ich rozmowę. Tym razem zachowanie Connora nie ujdzie płazem.

– I bardzo dobrze! – wykrzykuje i wpycha sobie do buzi tym razem chipsy paprykowe – Myślę, że gdyby poparł swojego syna w tym co robił to jego reputacja ległaby w gruzach. Mam jednak nadzieję, że Connorowi nie zacznie jeszcze bardziej odwalać, ponieważ zdecydowanie może się teraz poczóć zagrożony. Rozmawiałam z Ètiennem na ten temat i...

Przerywam jej słysząc wzmiankę o tym konkretnym chłopaku. Na moich ustach pojawia się szeroki głupawy uśmiech.

– Ostatnio chyba bardzo dużo ze sobą rozmawiacie, co? – dopytuję i poruszam brwiami w znaczący sposób.

– O Jezu, Coco! – dziewczyna zakrywa swoją twarz w dłoniach – Rozumiem, że ja tak robię, ale po tobie bym się czegoś takiego nie spodziewała.

– Po prostu to wygląda, jakby zaczynało się robić poważnie. Ty nigdy nie wytrzymałaś z żadnym facetem dłużej niż tydzień, a tutaj macie kontakt już od miesiąca. Czuję się jakbym pominęła jakiś bardzo ważny etap waszej znajomości. – kończę nieco smutniej niż zamierzałam.

Mimo to po reakcji dziewczyny mogę wywnioskować, że coś jest na rzeczy. Kiara zawsze była duszą towarzystwa. Wszędzie było jej pełno, a na imprezach to ona była najgłośniejsza. Zawsze jako pierwsza wpadała na najgłupsze pomysły, ale razem jakoś udawało nam się z nich wychodzić cało. Do dzisiaj pamiętam jak w wieku ośmiu lat wspięłyśmy się na najwyższe drzewo w parku i siedziałyśmy tam przez wiele godzin grając w karty, a nasi rodzice, gdy zauważyli, że bardzo długo nas nie ma zaczęli nas szukać. Kosztowałyśmy ich wtedy tyle nerwów, że za karę musiałyśmy odmalowywać płoty w naszych domach. Oczywiście nie obyło się bez walki na farbę. Aczkolwiek po dziś dzień nie wiem, dlaczego tak długo wytrzymałyśmy na tym drzewie. Grając potrafiłyśmy zarówno milczeć jak i rozmawiać na najróżniejsze tematy. Jako małolaty lubiłyśmy prowadzić konwersację na nietuzinkowe zagadnienia. Nie interesowały nas pospolite lalki, chociaż je również posiadałyśmy. Wracając do tamtych lat odnoszę wrażenie, że już wtedy obydwie chciałyśmy czegoś więcej. Jeszcze nie wiedziałyśmy czego dokładnie poszukiwałyśmy, ale byłyśmy gotowe ponieść ryzyko naszych eksploracji. Myślę, że wtedy tak naprawdę nauczyłam się tej prostej zasady. Próbuj aż w końcu się uda. Nasze charaktery zostały ukształtowane w taki sposób, iż nigdy nie dajemy za wygraną. Pomimo tego znamy również swoje granice, które były niejednokrotnie testowane przez innych.