MAFYA VE KÜÇÜK *bxb*

7- Yeni hayat

"İyice dinlen. Bundan sonra buradasın. Artık ben varım."

Gökdeniz, duydukları karşısında şaşkın bir şekilde baktı Karan'a. Karan, sırtı dönük olduğu için görmüyordu Gökdeniz'in şaşkın ifadesini.

"Ne- ne demek bu?" dedi Gökdeniz kısık çıkan sesiyle. Karan, kapıyı açtı ve Gökdeniz'e döndü. Kendine şaşkınca bakan yüzü görünce belli belirsiz gülümsedi.

"Ne duyduysan o işte. Artık buradasın." dedi. Gökdeniz bir şeyler demek için dudaklarını araladığı sırada, "İtiraz istemiyorum." dedi ve odadan çıkıp kapıyı kapattı.

Gökdeniz, kapanan kapının ardından şok olmuş bir şekilde bakıyordu sadece. Artık burada mı kalacaktı? Bu adam neden böyle bir iyilik yapıyordu ki ona? Kesin acıdı diye düşünüyordu. Hikayesini olduğu gibi anlattığına pişman oldu Gökdeniz. Ama artık iş işten geçmişti. Her şeyi anlatmıştı bile. Yıllardır kimseye anlatmadığı hikayesini ilk kez birine anlatmıştı. Hemde adını bile bilmediği birine.

Ve bundan pişmanlık duyuyordu.

***
"Sizinle konuştuktan sonra da çok araştırdım Karan bey. Ama Gökdeniz Turan diye birini kimse tanımıyor. Hiçbir iz yok." dedi Karan'ın sağ kolu. Karan, başını salladı.

"Tamam gidebilirsin." diyerek adamı gönderdi. Kollarını masaya dayayıp, başını da kollarının üstüne koydu. Tam o sırada odanın kapısına vurulduğunu duyunca başını kaldırdı ve içeri girmesini söyledi kapının ardındaki kişiye.

Kapı yavaşça aralanıp, Gökdeniz içeri girdi. Karan, Gökdeniz'i beklemediği için afallasa da belli etmedi.

"Ne oldu?" diye sordu. Gökdeniz, masaya doğru yaklaştı iyice.

"Bana acımana gerek yok." dediğinde, Karan şaşırdı.

"Ha ne?" diyebildi zar zor. Gökdeniz, gözleri dolarken bakışlarını yere dikti yine.

"Bana acıman için anlatmadım hikayemi. Acıma bana. İstemiyorum. Eğer bu yüzden burada kalmamı istiyorsan..." dedi ve sustu. Biraz daha konuşmaya devam ederse ağlayacaktı ve şu an ağlamanın sırası değildi.

"Ben sana acımadım küçük." dedi Karan. "Sana acıdığımı mı düşündün?" dedi ve yerinden kalkıp, Gökdeniz'in yanına gitti. "Yok öyle bir şey. Ben sana sadece yardım etmeye çalışıyorum." dedi.

Gökdeniz, dolu gözleriyle baktı Karan'a. Karan ondan uzun olduğu için, başını kaldırması gerekiyordu. Yaşlardan parlayan mavi gözleri, Karan'ın açık kahverengi gözlerine odaklanmıştı.

Karan'ın gözleri, Gökdeniz'in mavi gözleriyle kesişince, yutkundu Karan. Gökdeniz, bakışlarını kaçırdı ve tekrar yere bakmaya başladı. Karan kendini toparladı ve elini kaldırıp, Gökdeniz'in kumral saçlarına götürüp, karıştırdı saçlarını.

"Kafana hiçbir şey takmana gerek yok. Artık güvendesin." dedi. Gökdeniz, bir şey demeden başıyla onayladı sadece. Artık sorgulamak istemiyordu. Zaten sorgulasa da bir şey değişmiyordu. Karan'ın çalışma odasından çıkıp, hemen ilerideki, evin içinde bulunan merdivene oturdu.

Bu kocaman evde ne yapacaktı? Hiç kimseyi tanımıyordu. Hiçbir şey bilmiyordu Karan'la ilgili. Adını bile. Onun için 'o adam'dı şimdilik. Merdivende oturup düşüncelerine dalmışken, karşısındaki bedeni farketmedi ve sesiyle irkildi.

"Selam Gökdeniz." diyen kişi Sarper'di. Gökdeniz, Sarper'i hatırlayınca cevap verdi.

"Selam." dedi sadece.

"İyi gördüm seni. Son gördüğümden daha iyisin." dedi gülümseyerek. Gökdeniz'de gülümsedi ister istemez. Sarper, Karan'ın aksine daha güler yüzlüydü. Karan, gülse bile belli olmuyordu.

"İyiyim teşekkürler." dedi Gökdeniz. Sarper, Gökdeniz'in cevabından sonra etrafa bakınıp, Gökdeniz'e baktı tekrar.

"Karan nerede biliyor musun? Evde mi?" diye sordu. 'Karan mı?' diye düşündü Gökdeniz. O kimdi ki? Tanımıyordu öyle birini. Ama tanımadığı biri olsa Sarper niye sorsun ki diye mantık yürütüp, saniyeler içinde, 'o adam'ın adının Karan olduğu kanaatine vardı. Merdivenden kalktı ve Sarper'e cevap verdi.

"Çalışma odasında." dedi. Sarper, Gökdeniz'e teşekkür edip, omuzunu sıktı hafifçe ve Karan'ın yanına gitti. Gökdeniz, kaldığı odaya giderken, iki gündür yaşadığı garip şeyleri düşünüyordu.

Artık yeni bir hayata başlayacağını biliyordu.

Nasıl gidiyor?

Yorumlarınızı bekliyorum 🌸