SON DERS(TAMAMLANDI)

bölüm19

- Attığını sanıyordum.

Babamın sorusuyla afalladım.Yanlarına yaklaştım.Göz yaşlarımda bana ihanet etmişti.

- Anahtarını nereden buldunuz ?

Babamın sorusuna soruyla karşılık vermiştim.

- Kutunun üzerindeydi.

Cem cevap vermişti.

Benim gibi ağlayan Kardelen e baktım.Bana sımsıkı sarıldı.

- Tahmin edemedik.Bu kadar kırılacağını tahmin edemedik.Zaten sen üzülme diye söylememiştik.Sen bizi bırakıp gittiğinde bizde çok eksik hissettik.Ben en iyi arkadaşımdan altı ay haber alamadım.Konuşamadım.Ama benim yanımda başkaları da vardı.Senin yalnız kaldığını aklıma getiremedim.Bizi unuttun, gittin diye sana kızdım.Affet bizi artık.Tekrar dost olalım.

Şu anda Kardelen bana sarılarak ağlıyordu.Hala anlamıyordu.Ne kadar da zordu insanın çok özlediği birisine sarılamaması.Ne kadar da zordu seni özledim diyememesi.

Yavaşça ondan ayrıldım.

- Yanılıyorsun.Yalnız değildim İzmirde.Dostlarım vardı.Gerçek dostlar.Zaten üç ay sonra döneceğim dostlarımın yanına.Sizde altı ay boyunca ne yaptıysanız onu yapın.Sende Kardelen.Yine kız bana.

Sözlerim bittiğinde hızlıca yanlarından ayrıldım ve hemen dışarıya çıktım.Hava fazla sıcaktı.Bunaltıcı.Baş döndürücü.Ama umursamadım.
Koştum.Koştum.Koştum.Nefessiz kalana kadar koştum.

- Geldim işte.

Dedim deniz kenarına gelince.

- Geldim.Hadi bana yine iyi hissettir.Yine nefes almamı sağla.Nasıl davranabileceğim hakkında yine düşünmemi sağla.Yine her dalganla sıkıntılarımı götür.Ama kimseye verme sıkıntılarımı.Derinlerine göm.Ya da uxakklardaki hortumlarına hapset.

Gözlerimi kapattım.Ellerimi açtım ve denizden gelen rüzgarla karışık o kokuyu içime çektim.

- Özlemişim.Çok özlemişim.

Dedim gözlerim hala kapalıyken.

- Bizde seni çok özledik.

Arkamdan gelen sese normal halime dönerek baktım.

- Sende kimsin?

- Ben Demir.

- Beni nasıl özledin? Seni tanıyor muyum?

- Dikkatli bakarsan tanırsın.

Altı ay önce İzmir e gideceğim sırada otobüs garında oturmuş ağlıyordum.
- Al peçete.
Yanıma tanımadığım birisi oturmuştu.Benim yaşlarımda bir erkek.
Uzattığı peçeteyi alarak gözlerimi sonrada akan burnumu sildim.

- Teşekkür ederim.

- Önemli değil.Seni de mi zorla İzmir e gönderiyorlar.

- Hayır.Seni zorla mı gönderiyorlar?

- Evet.Ailem.Orada eğitim almamı istiyorlar.Teyzemin özel bir okulu var.Bana göz kulak olsun diye.Sen neden ağlıyorsun peki?

- Çünkü tanıdığım herkes bana yalan söyledi.Tek çarem gitmek.Onları gördüğümde sürekli kandırıldığımı hatırlamak istemiyorum.

- Ama zaman geçiyor.İnsanlar değişir.Gitmek zorunda değilsin ki.

- Ama ben zorundayım.Benim tanıdığım insanlar değişmez.